แอลเดินเท้าเข้ามาในตรอกซอกซอยคับแคบ ที่มีผู้คนเดินสวนกันไปมา นักศึกษาสาวเร่งเดินจ้ำอ้าวทำเวลาเพื่อให้ทันรถเมล์เที่ยวแรก

ขณะที่แอลกำลังเดินผ่านสวนสาธารณะแห่งนั้น ก็เกิดมีเสียงของสามีภรรยาเอะอะโวยวายราวกับมีเรื่องผิดใจกันอยู่ ผู้คนที่วิ่งออกกำลังกายต่างก็หยุดมองมาเป็นตาเดียว

ยกเว้นเสียแต่แอลกับชายหนุ่มที่วิ่งอยู่สวนมาพอดี ด้วยความเร่งรีบทำให้หญิงสาวก้มหน้าก้มตาเดินจนเกือบจะชนกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังจะวิ่งผ่านไป

"ขอโทษค่ะ" แอลรีบขอโทษและรีบเดินต่อทันที

"เดี๋ยวๆๆ ครับคุณ" ชายคนนั้นร้องเรียกเมื่อเขาเห็นว่ามีสิ่งของบางอย่างตกหล่นที่พื้นคอนกรีต ทว่าร่างบางนั้นก็วิ่งห่างจนลับตาเสียแล้ว

"ไอ้ลุค มัวยืนทำอะไรวะ รีบวิ่งให้ทันเพื่อน"

"ครับ" ลุค หรือ ลูคัส ลูกครึ่งอังกฤษ รีบก้มลงหยิบสร้อยคอเส้นนั้นขึ้นมาจากพื้น แล้วรีบวิ่งตามให้ทันกลุ่มนักมวยที่นำหน้าไปไกล

"นั่นอะไรวะลุค"

"สร้อยคอครับ" ลุคตอบรุ่นพี่ที่ชื่อเข้ม ซึ่งอยู่ในค่ายมวยเดียวกัน

"ของใคร หรือว่าแฟน" ลุกซ์รีบส่ายหัวปฎิเสธทันควัน

"ไม่ใช่! ผมเห็นมันตกอยู่ตอนวิ่งที่สวนเมื่อเช้าน่ะครับ" หนุ่มลูกครึ่งรีบอธิบายเป็นการใหญ่

"มาอยู่นี่จะสามเดือนแล้ว ไม่คิดจะกลับบ้านหรือไง"

"ก็ค่ายมวยไงบ้านผม"

"กูหมายถึงบ้านพ่อแม่" เพราะตั้งแต่เข้มชวนลุคมาอยู่ที่ค่ายมวย ก็ไม่เห็นว่ามันจะลากลับบ้านเหมือนคนอื่นๆ

"ผมตัวคนเดียว ไม่มีบ้าน" ลุคพูดไม่ค่อยเต็มเสียง

"ฝรั่งแบบมึงเนี่ยนะตัวคนเดียว เออไม่อยากบอกก็ตามใจมึง สายแล้วไปกินข้าว" เข้มจับไหล่รุ่นน้องเชิงปลอบแล้วลุกขึ้นชวนไปทานข้าวเช้าพร้อมกัน

"พี่เข้มไปก่อน อีกเดี๋ยวผมจะตามไป"

"อย่าช้าล่ะ" พอคล้อยหลังรุ่นพี่ ลูคัสก็หน้านิ่งจ้องมองสร้อยในมือ

"รีบร้อนอะไรขนาดนั้น" ลุคพึมพำถึงเจ้าของสร้อยคอที่มีล็อกเก็ตรูปหัวใจ ก่อนจะนำมันไปเก็บไว้ในห้องพักของค่ายมวย