ชีวิตที่แสนเรียบง่ายของฉันคือการตื่นมาทำงาน กิน ทำงาน และนอน ตามฉบับมนุษย์เงินเดือนเชยๆคนนึงที่ไม่รู่จักแม้กระทั่งบ้านที่เป็นของตัวเอง

"พี่นะโมเดี๋ยวฉันต้องขอตัวกลับก่อน..."

ฉันหันไปสะกิดรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่บริษัทเดียวกัน วันนี้คือวันแย่ๆอีกวันของฉันนั่นคืองานเลี้ยงฉลองอะไรสักอย่าง เวลานี้ฉันควรได้นอนสิไม่ใช่มาชนแก้วอยู่แบบนี้

"อ้าวน้องจิ๊บ ไม่ไปต่อคาราโอเกะกับพวกพี่ๆแล้วหรอ"

"พอดีมีงานค้างนิดหน่อยหน่ะค่ะพี่"

ฉันส่งยิ้มแห้งๆให้ก่อนจะเก็บของออกจากที่นั่นทันที

กริ๊งงง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเหมือนรอจังหวะ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอแต่สิ่งที่ฉันเบื่อที่สุดก็คงจะเป็น 'สามีเก่า'

"มีเวลาก็โทรมาอย่างนี้หรอ ถ้ารักงานก็แต่งงานกับมันไปตั้งแต่แรกเลยสิ"

ร่างบางบ่นๆ โทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าถูกเมินและทิ้งลงในกระเป๋าสะพายคู่ใจ ทันใดนั้นที่ขากำลังก้าวเดินบนถนน สิ่งที่ทุกคนไม่อยากให้เกิดขึ้นมันก็เกิด

ปึก!

แรงกระแทกมหาศาลถูกอัดเข้ามาที่ช่วงข้างของร่างกาย ในระยะสุดท้ายของคนใกล้จะตายอย่างฉันคือควมทรงจำล้านแปดตลอดชีวิตที่ผ่านมาไหลเข้ามาเหมือนรอเวลานี้มานานแสนนานแล้ว

ติ๊ง...

น้ำตาเม็ดใสหยดลงข้างตาในเสี้ยววินาทีเดียวกันนั้นร่างผอมบางก็ปลิวราวกับใบไม้ร่วงไกลหลายเมตร และลงไปกองที่พื้น เสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ

ชีวิตที่แสนบัดซบที่สุดแสนจะเหน็ดเหนื่อยของฉันคงจบลงแล้ว ไม่รู้ว่าควรยินดีหรือเสียใจที่ไม่ได้กลับไปหาเจ้าลูกรัก(น้องกระต่าย)ที่บ้านเลย...

.

.

.

แต่แล้วยังในเมื่อสามารถฟื้นขึ้นมามีชีวิตได้อีกครั้งนึง!

ชีวิตของฉันนั้นมีความสุข

เพล้งงง...

พูดผิดก็พูดใหม่ได้แหละนะ ชีวิตหลังแต่งงาน 5 ปี ที่แสนระทมขมขื่นมันก็พลอยทำให้สุขภาพจิตของฉันย่ำแย่มาตลอด แม่สามี และน้องสาวที่แสนดี(ฉันประชดย่ะ!) ที่สำคัญ! สามีที่บ้างานตั้งแต่ชาติก่อนจนชาตินี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม นี่ฉันทำกรรมอะไรไว้วะเนี้ย อ๊ากกกกกกก

"ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้แล้ว! ชีวิตใหม่ก็ต้องใช้ให้ดีสิ!!"

ปึ่ง! //เสียงตบโต๊ะ

"เราหย่ากันไหมคะคุณสามี?"

ประโยคกินใจที่ได้ใช้มาแล้วครั้งนึงในชาติก่อน ชาตินี้จะสมหวังอีกหรือไม่ กดติดตามรออ่านอนาคตไว้ได้เลย!