จิ๊กกก!ๆๆๆ

          จิ๊กจั๊ก  จิ๊กจั๊ก  จิ๊กจั๊ก

          เสียงจิ้งจกจากที่หลบซุกอยู่บนเพดานตรงจุดไหนสักแห่งหนึ่งร้องขึ้นขณะที่  สักวากำลังจะเดินเข้าไปด้านในของสำนักงานใหญ่ที่เขากำลังจะเข้าไปอยู่นั้น

          “อะไรกันปกติเข้ามีแต่จิ้งจกทักเวลาจะออก  แต่นี่จิ้งจกพวกนี้ดันมาทักตอนกำลังจะเข้าไป  บ้ารึเปล่าวะไอ้จิ้งจกพวกนี้หรือว่าปากว่างมากก็เลยแหกปากร้องแก้เซ็ง?”

          หนุ่มฉกรรจ์บ่นพึมพำขณะที่ใช้สายตากวาดมองขึ้นไปด้านบนเพดานของสถานที่แห่งเพื่อค้นหาที่มาของเสียง

          “มีอะไรหรือคะคุณสักวา?”

ทรวงสุดาเลิกคิ้วก้มหน้าหน่อยหนึ่งแล้วมองลอดแว่นตามายังเขาถามอย่างสงสัย

          “เปล่าครับ”

คนถูกถามสั่นหน้าปฏิเสธตามความเคยชินของปากมากกว่าก่อนที่จะว่าความจริงออกมา

          “พอดีผมได้ยินเสียงจิ้งจกร้อง”

          “จิ้งจก”

สาวใหญ่ทวนคำ  ก่อนที่จะตอบโต้เสียงฉงน

“หูฝาดหรือเปล่าคุณ  ฉันนั่งอยู่ตั้งนมตั้งนานไม่เห็นจะได้ยินอะไรเลย”

          “ไม่ได้ยินหรือครับ?”

          “ใช่ค่ะ”

          “ช่างเถอะครับ!”

สักวาตัดบทเปลี่ยนเรื่อง

          “แล้วหนังสือแนะนำตัวที่จะให้ผมนำไปให้ผู้จัดการอาคารที่ผมจะต้องไปทำงานด้วยล่ะครับ”

          “นี่ค่ะ”

บอกพร้อมกับยื่นซองขาวซึ่งด้านในมีเอกสารจดหมายแนะนำตัวอยู่ภายในนั้นอีกที  สักวายิ้มรับพร้อมกล่าวขอบคุณเบาๆ  แล้วพูดเพิ่มเติม

          “ผมไปเลยนะครับ”

          “ไปทำไมล่ะเลย  ไปที่อาคารสนทยาคอมเพล็กซ์สิคุณ”

          อีกฝ่ายบอกน้ำเสียงเข้มสีหน้าเฉยๆ  ทั้งที่ฟังดูแล้วเป็นการเอ่ยแบบพูดทำนองเล่นหัวมากกว่า  แต่พอสักวามองหน้าอีกฝ่ายทำสีหน้าเฉยเมยราวกับไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาเสียหยั่งงั้นแหละ

          “แปลกพูดกวนแล้วทำเฉย”...