เสื้อผ้าของเขาตัวออกใหญ่ พอลองสวมแล้วก็รู้สึกว่าหลวมมาก หล่อนเลยขมวดๆ ชายกางเกงไว้เป็นก้อนโตดูน่าเกลียด แล้วก็เลยละมือมาพับแขนเสื้อซึ่งไหล่ของเสื้อตกไปอยู่เกือบถึงข้อศอกได้ พอมามองอย่างนี้แล้ว หล่อนก็ทราบว่าศิลาดลตัวใหญ่กว่าหล่อนมากอย่างเทียบกันไม่ติด

เจ้าจันทร์เดินตัวลีบออกจากฉากก็เลยพบว่า ศิลาดลแต่งตัวเรียบร้อยนั่งรอหล่อนอยู่ก่อนแล้ว

“ฉันโทร.ลงไปข้างล่างแล้ว แต่ไม่มีคนรับสายเลยโทร.ไปที่ป้อมยาม เดี๋ยวจะมีคนมาเปิดประตูให้...ไอ้ก้อนๆ น่าเกลียดนั่นอะไร” เขาทำตาหรี่มอง

“มันหลวม” หล่อนตอบงึมงำ

“อยู่ออสเตรียอดอยากนักเรอะ” ชายหนุ่มทำน้ำเสียงน่าหมั่นไส้ หล่อนก็เลยตอบยียวนกลับไปบ้าง

“ฉันอิ่มหนำดีจนกระทั่งมาเจอคุณ”

“ปากเก่ง” เขาดูจะรำคาญความช่างต่อปากต่อคำของหล่อน “ปากอย่างนี้นะมันน่า...”