มนตร์พระพาย วัลญายุภักตร์ถูกตามล่าหมายชีวิตจากกลุ่มอิทธิพลมืด ทางรอดทางเดียวของหล่อนคือต้องแต่งงานกับดันเต้ เคลท์ หล่อนต้องเป็น 'คนของเขา' ชายหนุ่มป่าเถื่อน ดุกระด้าง และแรงร้อนในเสน่ห์แห่งบุรุษอันไม่มีสตรีใดปฏิเสธ มนตร์พระพายจะต้านทานเขาได้อย่างไร และ... หล่อนจะต้านทานหัวใจหล่อนเองได้นานแค่ไหน?

ดันเต้ เคลท์ใช้ชีวิตโดยกักขังตัวเองไว้กับเงาในอดีต เงาที่ลืมไม่ได้ เงาอดีตที่สั่งให้ตัวเองต้องจำ! มนตร์พระพาย หล่อนเป็นคนเดียว เป็นกุญแจเพียงดอกเดียวที่จะไขอดีตนั้นได้ หาก... ยิ่งนาน ดันเต้ยิ่งอยากจะยื้อหล่อนไว้ ทุกหนทาง ทุกวิธีการ มือนั้นที่กุมมือหล่อนไว้ไม่กล้าแม้เพียงจะคลายออก หล่อนจะเป็นของเขาเพียงคนเดียว ตลอดกาล!

“คนบ้า! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” หล่อนมองผ้าขนหนูซึ่งแขนไว้บนราวใกล้กับเขา ไม่กล้าจะเดินเข้าไปหยิบและยิ่งไม่กล้าขยับตัว เพราะรู้สึกว่า ถ้าหากหล่อนขยับ เขาก็จะตาม

หล่อนเห็นดวงตาของเขาก็ลุกโรจน์ขึ้นมา มนตร์พระพายเคยสังเกตหลายหนว่า เขาไม่ชอบคนออกคำสั่งด้วย หล่อนเคยเผลออกคำสั่งกับเขาเข้าหนหนึ่งก็โดนเขาเอาคืนบ้างอย่างเจ็บแสบ

ช่างหัว หล่อนสั่งตัวเองอย่างฉุนเฉียว เขามายืนมองหล่อนเปลือยตาเป๋งอยู่แต่เมื่อไรก็ไม่ทราบ ไม่รู้ว่าเข้ามาทางไหนด้วยแต่ก็จงใจยืนมองอย่างหยาบคายที่สุด อย่างนี้ถือว่าเขาเสียมารยาทก่อน หล่อนก็มีสิทธิ์จะโกรธ

                “ผมอาบน้ำอยู่ก่อน นอนแช่ในอ่างอย่างสบายแล้วคุณก็เข้ามา ยืนเปลือยเนื้อเปลือยตัวโดยที่ผมไมได้ขอร้องซักแอะ อย่างนี้ไม่ใช่ความผิดผมนี่” เขาตอบด้วยท่วงท่าไม่แยแส กวาดสายตาไล่สำรวจไปเรื่อยตั้งแต่ช่วงลำคอขาว ลาดไหล่บางสั่นระริก แอ่งชีพจรเต้นตุบดูมีชีวิตจิตใจ ทรวงอกอิ่มเต็ม หน้าท้อง สะโพกและเลื่อนลงไปกว่านั้น ถึงปลีน่องเรียวยาวและปลายเท้าเล็กๆ น่ารักเปล่าเปลือยเย้ายวนให้สัมผัส “ผมคิดว่าจะชมคุณหลายหนแล้วก็ยังชั่งใจอยู่” เขาจุ๊ปาก หรี่ตาจ้องมองเฉพาะตรงหน้าอกซึ่งแม้หล่อนจะยกมือขึ้นบังไว้แล้วก็ยังปกปิดอะไรไม่ได้ “หน้าอกคุณสวยชะมัดเลย”

                “อะ... อะไรนะ” หล่อนพูดเหมือนสำลัก