ขอจันทร์ย่องออกจากห้องอาบน้ำ ยังเห็นเขาก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงานก็ค่อยโล่ง หล่อนกำลังจะเดินเข้าห้องชั้นในก็ได้ยินเสียงทุ้มทรงอำนาจเปรยขึ้นโดยไม่หันกลับมามองว่า

                “หวังว่าเธอคงจำกติกาของฉันได้...”

            “...” ขอจันทร์ยืนค้างในท่าย่องกริบ กติกาของไวณวิณมีเป็นกุรุสแต่... หล่อนก็พอนึกออกแหละว่า เขาหมายถึงกติกาข้อไหน หล่อนทำท่าจะหูทวนลม แต่เขาก็เงยขึ้นมองช้าๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยใบหน้าเฉยเมยสุดๆ ว่า

             “ถ้าฉันขึ้นไปบนเตียงแล้วเห็นว่าเธอสวมอะไรนอนซักชิ้น... ” เขาแสยะยิ้ม “ฉันจะไม่ให้เธอได้นอนอีกเลยตลอดทั้งคืน”

           “...” ขอจันทร์อ้าปากค้าง... หล่อนอาจไม่เชื่อนักที่เขาว่ากันว่า ‘เชื้อไม่ทิ้งแถว’ หาก... ก็เห็นๆ กันอยู่!

                ไวณวิณยิ้มเย็น เขามันลูกชายเจ้าพ่อนี่นะ