ชีวิตในโลกใหม่ที่ไม่มีใครต้องการเรา ความซวยทำไมต้องตกมาอยู่ที่เราคนเดียวด้วยวะ

The New Hero [ผู้กล้าในเงามืด]

เด็กหนุ่มสาวทั้งหมดออกมาเจอกันยังห้องของไพน์ซึ่งเป็นสถานที่นัดพบ และเริ่มวางแผนการใช้ชีวิต ทั้งหมดเห็นชัดแล้วว่าที่นี่เป็นต่างโลกจริงๆ ป๊อปคอร์นและชีสร้องไห้เมื่อพูดถึงบ้าน ไพน์และชิพที่ต่างก็เสียใจไม่แพ้กัน ทั้งสองต่างปลอบโยนเพื่อนสาวจนพวกเธอรู้สึกดีขึ้น

หญิงรับใช้ยกเอาอาหารเข้ามาในห้องไพน์ก่อนที่จะเดินออกไปเรียกสาวใช้คนอื่นๆ ที่ยกเอาอาหารเข้าไปในแต่ละห้องให้นำอาหารมาให้พวกเขาที่ห้องของไพน์พร้อมกับยกโต๊ะและเก้าอี้จากแต่ละห้องมาเรียงต่อกันให้เป็นโต๊ะตัวใหญ่ สำหรับให้พวกเขาได้รับประทานร่วมกัน

“อาหารของที่นี่ก็อร่อยดีนะ มันคงไม่แย่เท่าไหร่หรอก” ชิพพูดขึ้น

“ตอนนี้เราคงทำอะไรไม่ได้มากนัก ยังไงก็ทำตามที่พวกเขาบอกไปก่อนก็แล้วกัน” ไพน์เสริม

ทั้งหมดกินอาหารกันเสร็จและนั่งพูดคุยกันต่อ หลังจากนั้นไม่นาน หญิงรับใช้ก็เข้ามาเคาะห้องและเก็บอาหารและจานชามที่เหลือออกไปพร้อมกับยกโต๊ะที่เกินมาออกไป ก่อนที่หญิงรับใช้คนหนึ่งจะรายงานว่าเย็นนี้จะมีงานเลี้ยงฉลอง และพวกเธอก็ได้เตรียมเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเอาไว้ให้พวกเขาในห้องพักของแต่ละคนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“แล้วมีห้องอาบน้ำสำหรับพวกเราไหมครับ” ไพน์ถามขึ้น

“แน่นอนค่ะท่านผู้กล้า หากท่านต้องการ ขอเพียงเรียก พวกเราจะพาท่านไปเอง พวกเราคนหนึ่งจะอยู่ภายนอกห้องเผื่อว่าพวกท่านมีอะไรให้รับใช้นะคะ” พูดเสร็จเธอก็ขอตัวออกไปจากห้องของไพน์

“ไพน์นายลองทำอะไรสักอย่างสิ” ชิพขยับเข้าไปใกล้ไพน์

“หมายความว่ายังไงชิพ”

“ก็แบบว่าพวกนายเป็นผู้กล้านี่นา ลองแสดงอะไรออกมาสักหน่อยสิ เหมือนอย่างตอนพวกนายเปล่งแสงน่ะ”

“ตอนนั้นคีรอนเขาเอาหินอะไรนะ อ๋อ วิโรจศิลาให้เราถือไง เราเลยมีแสงออกจากมือ แต่ตอนนี้เราจะทำยังไงล่ะ”

“ไพน์เราลองเป่งพลังดูไหม เหมือนในการ์ตูนไง” ชีสไม่รอช้าเธอกางขากำหมัดหลับตาทำหน้าบูดเบี้ยวพร้อมเปล่งเสียงคำรามออกจากลำคอ

ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชีสกัดฟันแน่น เกร็งตัวจนตัวสั่น แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จู่ๆ ก็เหมือนมีเกลียวลมสะบัดออกมาจากรอบๆ ตัวของป๊อปคอร์น ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ สัมผัสได้ถึงสายลมเย็นที่พัดมาโดนผิวหนังของพวกเขา และปอยผมของเธอก็กำลังทั้งตัวลงหลังจากที่ปลิวขึ้น ป๊อปคอร์นนั่งห่างจากหน้าต่าง แถมยังมีชีส นั่งกั้นระหว่างเธอและหน้าต่างด้วย ดังนั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่ผมของป๊อปคอร์นจะปลิวเพราะลมที่พัดเข้ามา และทุกคนก็ยังสัมผัสได้อีกว่าลมที่พัดมากระทบผิวขอพวกเขานั้นมาจากทิศทางที่ป๊อปคอร์นนั่งอยู่

“ป๊อปคอร์นเธอทำได้ยังไง” ชีสเร่งรุดเข้าไปประชิดเพื่อนด้วยท่าทางกระตือรือร้น

“เอ่อ เราลองหลับตาแล้วจินตนาการว่าปล่อยพลังออกมาจากร่างกายน่ะ”

ชีสไม่รอช้าเธอลองหลับตาแล้วจินตนาการว่าเธอเปล่งพลังออกมาจากร่าง ทันใดนั้น สายมาอุ่นๆ ก็แผ่กระจายออกมาจากตัวของชีส กระทบผิวหนังของเพื่อนๆ

“นี่ไงฉันรู้สึกได้” ชีสตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

“ไหน ไหน ขอลองบ้าง” ชิพตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น เขาหลับตาลงและจินตนาการ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาลองอีกครั้ง และอีกครั้งแต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ชีสซึ่งเห็นชิพมีสีหน้าเศร้าหมอง เดินเข้ามาข้างตัวเขาและยกเอาแขนขึ้นมากอดคอเพื่อให้กำลังใจแก่เขา

“งั้นให้เราลองดูมั่งนะ” ไพน์หลับตาลง

ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่เขา ชิพกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ทุกคนที่อยู่ที่นั่นรู้สึกได้ว่าบรรยากาศภายในห้องเหมือนจะหยุดนิ่ง เหมือนกับว่าลมที่เคยพัดเข้ามามันได้หยุดพัดขึ้นมาเสียเฉยๆ โดยที่ไม่รู้ว่าตาฝาดหรือไม่ ทุกคนเห็นว่าฝุ่นใต้ฝ่าเท้าของไพน์กำลังค่อยๆ รวมตัวกันและลอยขึ้นจนมันหมุนเป็นเกลียวจากขาของเขาและลอยเป็นเกลีนวรอบตัวสูงขึ้นจนถึงศีรษะ

เมื่อไพน์ลืมตาขึ้นลมหมุนเป็นเกลียวรอบๆ ตัวของเขา ก็กลับระเบิดออกเป็นวงกว้าง พัดแก้วน้ำทองเหลืองที่อยู่บนโต๊ะใกล้ตัวเขาตกลงไปบนพื้น ทุกคนต่างหลับตาและเอามือขึ้นมาปิดกัน แรงลมที่แผ่กระจายออก กระทบผ้าคลุมเตียงไหวเป็นคลื่น รูปซึ่งประดับตกแต่งที่ข้างฝาต่างพากันสั่นไหวเพราะแรงลมครู่หนึ่งก่อนที่จะค่อยๆ ทิ้งตัวลงจนหยุดสั่น

“สุดยอดไปเลย” ไพน์ตะโกนออกมาด้วยความยินดี

“เรารู้สึกมีพลังมากเลยตอนนี้” ไพน์กำหมัดแน่น พูดออกมาด้วยความตื่นเต้น

“ท่านผู้กล้าค่ะ เกิดอะไรขึ้นค่ะ ดิฉันขออนุญาตเปิดเข้าไปนะคะ”

เสียงของสาวใช้นางหนึ่งตะโกนเข้ามาด้วยน้ำเสียงตกใจ

“ไม่มีอะไรหรอกครับ พวกเราแล้วทดสอบอะไรนิดหน่อย” ไพน์ตะโกนกลับออกไป

ทั้งหมดต่างพากันทดลองหลายสิ่งหลายอย่างที่พอจะนึกออกโดยที่ชิพก็พยายามลองทำตามด้วยแต่ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ไพน์ ชีส และป๊อปคอร์นสามารถบังคับลมให้ออกจากฝ่ามือได้ พวกเขาสามารถทำให้แก้วทองเหลืองที่วางอยู่บนเตียงล้มได้โดยไม่ต้องสัมผัสมัน พวกเขาจินตนาการว่ามีก้อนลมอยู่บนฝ่ามือและขว้างมันออกไป

ชิพรู้สึกหงุดหงิดมากที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขานั่งมองเพื่อนๆ เล่นกันอย่างสนุกสนาน ชีสเดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ มันยิ่งทำให้ชิพโมโหมากกว่าเดิน

“ไง! ชิพ ให้เราสอนให้เอาไหม แต่นายต้องสัญญาก่อนว่าจะเลิกนิสัยชีกอ”

“หึ อย่างกับว่าเธอจะสอนเราได้ เราเห็นตอนเธอทำท่าเบ่งพลังอย่างกับเบ่งอึ แต่ไม่เห็นมีอะไรออกมาเลย ระวังเบ่งมากๆ จะเป็นริดสีดวงเอานะ”

ชีสโกรธจนหน้าแดง เธอเอามือคว้าหูของชิพและบิดมันอย่างแรง ชิพที่ไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวต้องรองออกมาด้วยความเจ็บปวด เขายื่นมือออกไปผลักชีสโดยอัตโนมัติ แต่มือของเขากลับไปคว้ากำหน้าอกของชีสโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ

ชีสตกใจสุดขีด เธอปล่อยมือจากหูของชิพ และเอามือทั้งสองผลักไปที่ชิพเต็มแรง ชิพปลิวออกจากจุดที่เขายืน กระเด็นไปไกลจนกระแทกเข้ากับกำแพงห้อง ทุกคนต่างตกใจชีสและชิพยืนอยู่กลางห้อง เขากระเด็นไปไกลน่าจะราว 2 ถึง 3 เมตรได้ ชีสไม่เคยมีแรงเยอะขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้เธอสามารถผลักผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าให้กระเด็นไปได้ไกลขนาดนี้นับว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก

“ชิพเป็นอะไรหรือเปล่า” ป๊อปคอร์วิ่งเข้าไปดูอาการ

ไพน์และชีสต่างก็วิ่งเข้าไปนั่งใกล้ๆ ชิพในตอนนี้จุกจนพูดไม่ออก เขาอ้วกออกมาด้วย ชีสและไพน์ที่เห็นสภาพเพื่อนต่างร้องไห้ออกมา ชีสพูดขอโทษชิพอยู่ตลอดเวลา หญิงรับใช้เปิดประตูออกดัง ผลัวะ! ไพน์รีบคว้ามือเธอและบอกให้เธอพาเขาไปตามหมอมาดูอาการของชิพก่อนที่ทั้งสองจะรีบวิ่งออกจากห้องไปปล่อยให้ชีสและไพน์นั่งอยู่กับชิพที่อาการไม่สู้ดีนัก