มารดานางร้ายไม่ชดใช้

ถ้วยรางวัลวางเต็มห้อง 

ตลอดชีวิตของนักวิทยาศาสตร์สาวคนนี้… เธอคว้าถ้วยรางวัลมามากมาย ตั้งแต่เด็กก็สอบได้คะแนนดี สามารถเข้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศและเรียบจบมาด้วยเกียรตินิยม และเธอได้เป็นหนึ่งในสิบคนของโลกที่เรียนจบวิชาดาราศาสตร์จากมหาวิทยาลัยระดับโลก 

เพื่อเป้าหมายเดียว… 

แค่เป้าหมายเดียวเท่านั้น! 

ตั้งแต่ที่เธออยู่ประถม เธอก็พยายามหนีออกจากบ้าน แต่ก็หนีไปไม่ได้ แม่ตามไปลากคอกลับมา จนไปเรียนต่างประเทศ แม่ก็แบกกระเป๋าตามไปอยู่ด้วย และตอนนี้เธอก็ทุ่มเทเพื่อจะประดิษฐ์อุปกรณ์สุดล้ำเพื่อเดินทางไปต่างโลก เอาล่ะ… นี่ก็ได้เวลาแล้ว เธอกำลังจะหนีแม่พ้นสักที 

“ในที่สุด… ฉันก็จะได้หนีแม่ไปต่างโลกแล้วสินะ”

ปิน นักวิทยาศาสตร์สาวเอนกายลงบนเก้าอี้ เธอหลับตาลง… ก็ไม่รู้หรอกว่าจะได้ไปไหน แต่ขอไปให้พ้นจากแม่ก็พอแล้ว แม่เธอเป็นคนบ่นเก่งมาก บ่นจากพ่อหนีไปมีเมียใหม่ แม่ก็ยังบ่นอยู่ทุกวัน จนเธอเหนื่อย แต่ทำอะไรแม่ไม่ได้ จึงขอเลือกเป็นฝ่ายไปต่างโลกแทน 

สาม… 

สอง… 

“นางปิน แม่บอกกี่ครั้งกี่หนแล้ว ว่าก่อนจะเข้าทำงานในห้องให้เปิดประตูหลังบ้านไว้ก่อน อากาศมันจะได้ถ่ายเทเข้ามา แล้วนี่ก็มัวทำอะไรไม่รู้อุดอู้อยู่แต่ในห้อง หัดออกมาออกกำลังกายบ้าง แม่ดูในข่าวนะ คนที่ไม่ออกกำลังกาย มันจะ…” แม่เปิดประตูห้องเข้ามาพอดี 

หนึ่ง… 

ตู้มมมมม! 

“เชี่ยเอ๊ย” เสียงระเบิดดังขึ้น ปินหยุดไม่ทันแล้ว เธอกำลังเดินทางไปต่างโลก แต่ที่มันฉิบหายก็คือ แทนที่เธอจะมาคนเดียวสบาย ๆ กลับมีแม่ติดสอยห้อยตามมาด้วยหนึ่งคน ร่างทั้งสองหมุนเคว้งอยู่กลางจักรวาล ก่อนจะไปตกอยู่ที่ต่างโลก เธอนอนหอบหายใจด้วยความสิ้นหวัง 

“ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าทำอะไรให้มันรอบคอบหน่อย นี่แกพาฉันมาไหน?” แม่รีบเอียงคอมาถามด้วยท่าทางจ้องจับผิด ปินหลับตาลงด้วยความรู้สึกอยากตาย ทำไมกัน เธออุตส่าห์เรียนจนจบปริญญาเอกตั้งแต่อายุแค่สิบแปดปี แต่แม่ขี้บ่นวัยสี่สิบปียังอุตส่าห์เดินทางมาต่างโลกด้วย 

“ม่ายยยยย!”

“ฉันถามทำไมแกไม่ตอบ?”