มีคำกล่าวว่า “คนเรามักตายเพราะความผิดพลาดเพียงเสี้ยววินาที”และในกรณีของฉัน...เสี้ยววินาทีนั้นคือ ตอนที่ระเบิดหลุดมือตู้มใส่หน้าเต็ม ๆ

ใช่ ตายเพราะอุบัติเหตุที่ตัวเองสร้างขึ้นมาโดยแท้!“โอเค เมเบล เธอเก่ง เธอสุดยอด แล้วเธอก็โง่ในเวลาเดียวกัน...”นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ฉันพูดกับตัวเองในใจก่อนทุกอย่างดับวูบ

.

.

.

ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น ฉันคือ เมเบล ครอว์ฟอร์ดแม่ค้าอาวุธเถื่อนระดับโลก เจ้าของฉายา “ราชินีแห่งตลาดมืด”หญิงสาวสุดน่ารัักที่สามารถขายทุกอย่างตั้งแต่มีดพกยันระเบิดนิวเคลียร์ขนาดพกพา (ไม่เวอร์นะ พกพาได้จริง)คนที่ลูกค้าทั่วโลกต่างกลัวหัวหดแต่ก็ต้องมาขอซื้อของอยู่ดีเรียกง่าย ๆ ว่า 'สาวนักเจรจาที่รอยยิ้มหวานกว่าพิษไซยาไนด์แต่ดีลจบไวกว่าเสียงปืนลั่น'

แต่วันนั้น...ระหว่างกำลังโชว์ของให้ลูกค้า VIP ระดับรัฐบาลอยู่ในโกดังใต้ดิน 

“มันไม่ใช่ระเบิดธรรมดา มันคือโครตระเบิด!” ลุงนายกแกพูดพลางยิ้มภูมิใจ ส่วนฉันหัวเราะเบา ๆ 

“โธ่ ลุง แล้วฉันจะเอาระเบิดนี่ไปทำอะไรล่ะ?”

พูดยังไม่ทันขาดคำ หน่วยอารักขาหยิบปืนขึ้นเพราะฉันเรียกนายกว่า 

‘ลุง’ 

แต่ไม่เป็นไร ฉันควบคุมระบบความปลอดภัยที่นี่ไว้หมด ปืนทุกกระบอกผุดจากกำแพงเล็งกลับหาพวกนั้นแทน

หลังจากถอดสลักตรวจเช็กเล่น ๆ (ก็คิดว่ามันด้านน่ะนะ) ฉันก็พูดกวน ๆ ว่า 

“หรือจะให้ฉันเอาไปขายประเทศ B ดีคะ?” 

ทั้งห้องเงียบกริบ…

แต่แล้ว...มันก็เกิดขึ้น! 

ระหว่างที่ฉันหมุนระเบิดเล่น สลักมันหลุด! ฉันคว้าไว้ได้ทันรอบแรก แต่รอบสอง

ไม่ทัน…

“ตู้ม!!!”

ภาพสุดท้ายก่อนทุกอย่างดับสนิทคือหน้าลุงที่ตะโกนว่า “รีวิวดีแน่รุ่นนี้!”

จากแม่ค้าอาวุธเถื่อน สู่แรคคูนต่างโลก… นี่สินะที่เรียกว่า “เปลี่ยนสนามรบเป็นสนามขายของใหม่”

...ตัดภาพมาอีกที ฉันฟื้นขึ้นในที่มืดอากาศเย็นเฉียบ เสียงคำรามของมอนสเตอร์ดังก้องรอบตัวเต็มไปด้วยกะโหลก กระดูก และกลิ่นเน่าของบางสิ่ง“โอเค... ไม่ใช่สวรรค์แน่ ๆ สงสัยนรกใต้โลกแน่เลย...”

แต่ที่น่าตกใจกว่าคือ…ฉันไม่ได้อยู่ในร่างคนอีกต่อไปขาสั้น... แขนมีขน... มือเล็กเท่าถ้วยชา...“เดี๋ยวสิ... ขนฟู ๆ แบบนี้ มัน— แรคคูน!?”

ใช่แล้ว ฉันเกิดใหม่เป็นแรคคูนไม่ใช่สัตว์อสูร ไม่ใช่เอลฟ์ ไม่ใช่เทพธิดา... แต่เป็น “แรคคูน” ที่อยู่ใน ดันเจี้ยนระดับยาก อีกต่างหาก

แรก ๆ ก็คิดว่าจะตายซ้ำอีกแน่ ๆ

เพราะมอนสเตอร์ตัวแรกที่เจอคือออร์คตัวเบ้อเริ่ม

กล้ามแน่นเหมือนยกโรงยิมมาทั้งโรง

ส่วนฉันมีแต่ฟันแทะเมล็ดถั่วเป็นอาวุธ

แต่ฉันคือ “เมเบล” คนเดิม

จะให้ตายแบบโง่ ๆ อีกเหรอ?

หึ! ไม่มีทาง!

ฉันหลอกมัน วิ่งซิกแซก ล่อเข้ากับกับดัก แล้วใช้หินโยนใส่จุดอ่อนผลคือออร์คตัวนั้นล้มตึง ฉันรอด!แต่ก็เปรอะเลือดออร์คเต็มตัว เหมือนเพิ่งกลับจากอาบน้ำซอส

ระหว่างหนีตาย ฉันดันเจอห้องลับในดันเจี้ยนกลางห้องมี “รูปปั้นพระเจ้า” ตั้งอยู่ สวยจนขนแรคคูนลุกแต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร เสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นในหัว

“เจ้าทำได้ดีมาก...เอาตัวรอดจากห้วงแห่งความสิ้นหวังได้”“ข้ามอบของรางวัลให้... ไอเท็มนัมเบอร์ 0 อาวุธเนรมิตร”

ฉันยังไม่ทันจะขอบคุณ พระเจ้าก็หายแว้บเหมือนอีเมลที่ส่งแล้วไม่ตอบ“อ้าว เฮ้! ยังไม่ได้ตกลงอะไรเลยนะ!”แต่ของรางวัลก็มาอยู่ในมือแล้ว…กล่องสี่เหลี่ยมสีดำและเมื่อฉันตั้งใจคิดถึงบางอย่าง... เจ้ากล่องนั่นตอบสนอง!

ฉันลองนึกถึง AI ผู้ช่วยส่วนตัวที่เคยอยู่กับฉันตอนอยู่โลกเก่า “ไวท์” แรคคูนสีขาวสุดฉลาดที่เคยช่วยจัดการธุรกิจให้ฉัน

พรึ่บ!

“ไวท์ ไวท์ใช่ไหม ไวท์ตอบด้วย”

เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น พร้อมร่างแรคคูนสีขาวลอยออกมาจากกล่องสี่เหลี่ยมฉันแทบร้องกรี๊ด (ด้วยความดีใจและช็อกในเวลาเดียวกัน)

“เมเบล ไวท์ตอบกลับ”

“ขอแค่ฉันมีไวท์ก็พอแล้วล่ะอิอิ”

เธอยิ้ม และมัันไม่ใช่รอยยิ้มหวาน แต่เป็นรอยยิ้มแผนการชั่วร้ายที่ฉลาดสุด ๆ

ไวท์ไม่ได้มาแค่ตัว  มันเชื่อมต่อกับระบบของโลกนี้แถมยังสร้าง “ระบบส่วนตัว” ให้ฉันโดยอัตโนมัติทั้งสกิลสร้างเวทย์ สกิลสแกนมอนสเตอร์ แผนที่แบบเรียลไทม์และระบบที่เรียกว่า “เครือข่าย” 

(บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไรนะ เพราะมันจะสปอย!)

แต่เอาเป็นว่า...จากแรคคูนตัวเล็ก ๆ ตอนนี้ฉันกลายเป็นสิ่งที่แม้แต่พระเจ้าก็อาจอยากลบระบบทิ้ง

ก็แค่แรคคูนธรรมดาที่มีระบบสุดโกง กับแผนการชั่วร้ายระดับโลกแฟนตาซีเท่านั้นเอง 

“โลกนี้เหรอ? ฝากไว้ก่อนเถอะ... เมเบลจะสร้างอาณาจักรของตัวเองจากหุบเขานรกนี่ให้ดู!”