เสียงสุดท้ายที่แอชเชอร์ได้ยินคือเสียงกรีดร้องของผู้คน เสียงยางรถยนต์ที่บดขยี้ไปบนพื้นถนนจนไหม้ และเสียงกระแทกอันหนักหน่วงที่ทำให้โลกทั้งใบของเขากลายเป็นสีดำสนิท

เขาจำได้ว่าตัวเองผลักเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งให้พ้นจากเส้นทางมรณะของรถบรรทุกที่เสียการควบคุม ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นพล่านไปทั่วร่างเพียงชั่วครู่ ก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบลง…

…จนกระทั่งเขารู้สึกตัวอีกครั้ง

"อึก..."

ความรู้สึกแรกคือเพดานไม้สีน้ำตาลเข้มที่ไม่คุ้นตา กลิ่นจางๆ ของสมุนไพรแห้งและฝุ่นลอยอบอวลอยู่ในอากาศ แอชเชอร์พยายามยันตัวลุกขึ้น แต่ก็ต้องทิ้งตัวลงนอนบนเตียงตามเดิมเพราะความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ เตียงที่เขานอนแข็งกระด้างราวกับทำจากฟางอัดก้อน

"ที่ไหนกันเนี่ย..." เขากระซิบกับตัวเอง เสียงแหบพร่าจนแทบไม่ได้ยิน