ทวีปเสวียนเทียน ดินแดนหมื่นหุบเขา ชายขอบด้านทิศใต้สุดที่ซึ่งเชื่อมต่อกับทุ่งหญ้าอสูรพันลี้ คือที่ตั้งของ หมู่บ้านเมฆาซ่อน

หมู่บ้านเล็กๆ ที่ถูกโอบล้อมด้วยขุนเขาสูงตระหง่านราวกับกำแพงธรรมชาติ สายหมอกลอยอ้อยอิ่งปกคลุมยอดเขาตลอดทั้งปี ทำให้หมู่บ้านแห่งนี้ดูราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ชาวบ้านส่วนใหญ่ยึดถือการล่าสัตว์และเก็บสมุนไพรเป็นอาชีพเลี้ยงปากท้อง ชีวิตเรียบง่ายและสงบสุข...จนกระทั่งวันนี้

"หลี่เฟิง! ยังไม่รีบเอาฟืนไปส่งที่โรงครัวอีก มัวอู้อะไอยู่!"

เสียงตะคอกแหลมดังขึ้นจากปากของ หวังหู่ บุตรชายของผู้ใหญ่บ้าน ร่างกายกำยำของเขาสูงกว่าหลี่เฟิงหนึ่งช่วงศีรษะ ที่สำคัญกว่านั้นคือพลังปราณจางๆ ที่แผ่ออกมาจากร่างของเขา บ่งบอกว่าเขาได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขต ฝึกกายขั้นต่ำ แล้ว ซึ่งถือเป็นผู้มีพรสวรรค์หนึ่งเดียวในหมู่คนรุ่นเยาว์ของหมู่บ้าน

หลี่เฟิง เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดปีผู้มีเรือนร่างผอมบางและใบหน้าธรรมดาเหลือบมองกองฟืนขนาดมหึมาที่อยู่ข้างกาย เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากด้วยหลังมือที่หยาบกร้าน กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ข้ากำลังจะไปเดี๋ยวนี้"

"哼! ก็ดีแล้ว ไอ้ไร้ประโยชน์เช่นเจ้า ดีแต่ใช้แรงงานเยี่ยงวัวควายเท่านั้นแหละ" หวังหู่แค่นเสียงอย่างดูแคลน "ดูอย่างข้าสิ อีกไม่นานคงทะลวงสู่ขั้นฝึกกายระดับกลางได้ เมื่อถึงตอนนั้น ข้าจะออกจากหมู่บ้านเล็กๆ นี่ ไปเข้าร่วมกับสำนักบำเพ็ญเพียรที่ยิ่งใหญ่ ส่วนเจ้า...ก็คงเป็นได้แค่คนตัดฟืนรอวันแก่ตายอยู่ที่นี่!"

หลี่เฟิงกำหมัดแน่น แต่ก็คลายออกอย่างรวดเร็ว เขาคุ้นชินกับคำดูถูกเหล่านี้มาตั้งแต่จำความได้ เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกพบอยู่หน้าหมู่บ้านเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน ไม่มีใครรู้ว่าพ่อแม่ของเขาเป็นใคร ตลอดหลายปีมานี้ เขาพยายามฝึกฝนร่างกายและโคจรลมปราณตามวิธีที่ผู้เฒ่าในหมู่บ้านสอน แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ ร่างกายของเขาก็ไม่ตอบสนองต่อพลังปราณแม้แต่น้อย ราวกับมีบางสิ่งปิดกั้นเส้นลมปราณของเขาไว้ ทำให้เขากลายเป็น "ขยะ" ในสายตาของทุกคน