คำโปรย

เพราะมีสถานะเป็นทายาทของจอมมาร จึงต้องอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ คนผู้นั้นส่งนางมาผจญภัยในโลกมนุษย์ก็แล้วไปเถิด แต่ไฉนต้องลิดรอนฤทธิ์เดชของนางด้วยเล่า แล้วเป็นเช่นนี้นางจะเอาตัวรอดในโลกมนุษย์ได้อย่างไรกัน?

********************คัทซีน********************

"เป็นเจ้าอีกแล้วรึ?"

หลี่ฉางอิ๋นเก็บกระบี่เข้าฝักเรียบร้อยแล้ว จึงเดินมาดูสิ่งมีชีวิตที่ซ่อนตัวอยู่หลังโพรงหญ้ากอใหญ่ ทันทีที่เห็นนางเข้าเขาก็จำได้แม่น ว่านางนี่แหละ!! คือผู้ที่ปีนลงมาจากเกวียนส่งสินค้าของตระกูลหลี่

นังเด็กคนนี้ช่างรนหาที่โดยแท้!!

"นายท่าน... นางเป็นเพียงขอทานเร่ร่อน ไม่ใช่สายสอดแนมของฝั่งกบฏ นายท่านโปรดไว้ชีวิตนางเถิดขอรับ" เป็นลู่หนิงเซียวที่ออกหน้าแทนเด็กแปลกหน้า ทว่าหลี่ฉางอิ๋นแทบไม่ได้ฟังสิ่งที่หนิงเซียวพูดเลยแม้แต่น้อย นั่นก็เพราะยามนี้ในหัวของเขามันผุดคำถามขึ้นมามากมาย

หรือว่า...นี่จะเป็นโชคชะตา?

หรือว่า...ทวยเทพจะฟังคำขอของข้า?

หรือว่า...ฮวนเอ๋อร์จะเฝ้ามองข้าจากฟากฟ้าแสนไกล?

คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของฉางอิ๋นราวกับพลุดอกไม้ไฟที่เพิ่งถูกจุดขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาแหงนหน้าขึ้นไปมองความโอ่อ่าตระการตาของดอกไม้ไฟพวกนั้นเพียงชั่วแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มลงมองเด็กหญิงตัวน้อยในโพรงหญ้า แล้วยื่นมือไปจับปลายคางอวบอ้วนของนางให้แหงนขึ้นมาสบตากับตน

"ท่านลุงจ๋า ท่านลุงผู้แสนดี อย่าฆ่าข้าเลยนะ ฮะฮือ" เสียงสั่นเครือของเด็กหญิงทำให้หลี่โหวผู้โหดเหี้ยมใจแป้วไปชั่วขณะ แม้เขาจะขัดเคืองกับคำเรียกที่ว่า 'ท่านลุง' แต่กระนั้นเขาก็โกรธนางไม่ลงอยู่ดี

เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาหล่อเหลาถึงเพียงนี้ ทั้งร่างกายสูงใหญ่สง่างาม ทั้งยังหนุ่มยังแน่น สมควรเป็นท่านลุงเสียที่ไหนกันเล่า ('...')

[นิยายเรื่องนี้มีอีบุ๊กใน meb แล้วค่ะ]