"ปล่อยนะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้!!!"

ไป๋เจียหลีตวาดแหวจนสุดเสียงเมื่อรู้สึกได้ว่าข้อเท้าเล็ก ๆ ของตนเองถูกมือปริศนาคู่นั้นจับตรึงเอาไว้จากปลายเตียง ขณะเดียวกันนั้นเจียหลีที่พยายามดิ้นหนีอย่างสุดชีวิตอยู่บนเตียงนอน ก็พยายามถีบถองฝ่าเท้าด้วยจังหวะรัวเร็วอยู่ท่ามกลางความมืดมิด แม้จะมองไม่เห็นอะไรเลย แต่เจียหลีก็ไม่ลังเลที่จะกระทุ้งฝ่าเท้าแรง ๆ

อ่าาา มันต้องมีสักครั้งแหละนะ ที่ถีบโดนเป้าหมาย!

ปึกกก!!!

นั่นไง จริงด้วย ฝ่าเท้าที่ถีบถองสุ่มสี่สุ่มห้า ในที่สุดก็ถีบกระแทกโดนปลายคางอีกฝ่ายเข้าจนได้

เหอะ ๆ สมน้ำหน้า

"ใครก็ได้!! ช่วยด้วย"

เมื่อฝ่ามือหยาบใหญ่ของใครคนนั้นหลุดออกจากข้อเท้าทั้งสองข้างแล้ว ไป๋เจียหลีที่เพิ่งลุกขึ้นยืนได้อย่างมั่นคง ก็รีบวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ขณะเดียวกันก็ตะโกนปาว ๆ ร้องขอความช่วยเหลือไปด้วย แต่เพราะรอบตัวมีแต่ความมืด ไป๋เจียหลีคนเก่งจึงสะดุดล้มหน้าคะมำไปกับพื้นพรมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

"อะโอ้ยยย" คราวนี้เป็นเสียงร้องโอดโอยของไป๋เจียหลี แต่ทว่าไป๋เจียหลียังไม่ทันได้พูดอะไรต่ออีก ก็มีเสียงเย็น ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด

"ใครอยู่ข้างนอกบ้าง! เข้ามาจุดโคมไฟให้ฮูหยินเดี๋ยวนี้" แม้น้ำเสียงของเขาจะออกไปทางเย็นเยียบเล็กน้อย แต่ทว่าประโยคเมื่อครู่ คล้ายว่ามีความห่วงใยแอบแฝงอยู่ในนั้น

"ห...หะห๊าาาา ฮะฮูหยินงั้นเหรอ ใคร? ใครคือฮูหยิน???" ไป๋เจียหลีงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อถูกชายปริศนาเรียกตนว่าฮูหยิน!

[นิยายเรื่องนี้มีอีบุ๊กใน meb แล้วค่ะ]