“นายกล้าดียังไงถึงได้ปล่อยกลิ่นเน่าๆ ของนายในที่ของฉัน”

แม้จะพยายามดูถูกเหยียดหยามโอเมก้าเลือดผสม แต่เสียงของอัลฟ่าหนุ่มกลับพร่าแหบแทบไม่เหมือนเจ้าของเสียงผู้หยิ่งผยองคนเดิม  มือหนาเผลอกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือเลือดซึม อาการรัทที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน บัดนี้กลับเหมือนคลื่นซัดเข้าถาโถมเขาอย่างบ้าคลั่ง

“ผะ...ผมเปล่า ผมไม่ได้ตั้งใจ”

พีทตัวสั่น รีบขยับลุกขึ้นเมื่อกันตวีก้าวขึ้นบนเตียง มือหนาสั่นระริกยื่นไปแตะร่างโอเมก้าตรงหน้า กลิ่นลูกพีชสุกหอมหวานพวยพุ่งกระแทกเข้าประสาทสัมผัสอีกครั้ง ราวกับโลกทั้งใบเหลือเพียงพีทคนเดียว

“ในเมื่อยั่วฉันขนาดนี้…ฉันก็จะสนองให้”

กันตวีคำรามต่ำ ก่อนที่ริมฝีปากจะขบเม้มแน่นตรงต้นคอของพีท

“คุณกันต… อย่า!” พีทร้องเสียงสั่น ร่างเล็กพยายามดิ้นหนีแต่แรงของอัลฟ่าที่กำลังรัทนั้นมหาศาลจนไม่อาจต่อต้านได้