ความรู้สึกสุดท้ายที่ฮันจีฮุนจำได้คือแสงสีขาวโพลนจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ตามมาด้วยความเจ็บปวดที่เสียดแทงในอก และความมืดมิดอันเป็นนิรันดร์ เขาโปรแกรมเมอร์หนุ่มวัย 28 ปี ผู้ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับโค้ดและเดดไลน์ ได้จบชีวิตลงอย่างสมเพชเพราะอาการหัวใจวายเฉียบพลัน

...แต่แล้ว เขากลับรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง

"อึก..."

ความเจ็บปวดรวดร้าวแล่นพล่านไปทั่วร่าง ไม่ใช่ความเจ็บปวดจากโรคภัย แต่เป็นความเจ็บจากบาดแผลฟกช้ำราวกับถูกทุบตีมาอย่างหนักหน่วง เขาลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพที่เห็นไม่ใช่โรงพยาบาลหรือแสงไฟนีออน แต่เป็นคานไม้เก่าคร่ำคร่าและหลังคาที่ผุพังจนเห็นแสงจันทร์ส่องลอดลงมาเป็นลำ

กลิ่นอับชื้นของฟางแห้งและยาจีนโบราณลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ

"ที่นี่ที่ไหน?" จีฮุนพึมพำเสียงแหบแห้ง พยายามยันกายลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วความทรงจำที่ไม่ได้เป็นของเขาก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับเขื่อนแตก

ความทรงจำของเด็กหนุ่มนามว่า คังจินอู