เสียงจอแจหลังเลิกเรียนเป็นเพียงเสียงประกอบฉากสำหรับ 'เร็น' เขายืนพิงกำแพงในมุมของตัวเอง มองดูคลื่นนักเรียนที่หลั่งไหลออกจากประตูด้วยสายตาของผู้สังเกตการณ์ที่ไม่คิดจะเข้าร่วม เขาเลือกที่จะใช้ชีวิตแบบนี้เอง—เพื่อศึกษา เพื่อทำความเข้าใจความ "ปกติ" ที่เขาไม่เคยมี

<Janus: ตรวจพบรูปแบบการรวมกลุ่มทางสังคม 17 รูปแบบในบริเวณนี้ กำลังวิเคราะห์ข้อมูล...> เสียงของเจนัสเป็นเพียงกระแสข้อมูลในหัว ไม่ใช่เสียงเตือนภัย

เร็นเตรียมจะหันหลังกลับอพาร์ตเมนต์ เมื่อสายตาของเขาจับจ้องไปยังตรอกแคบข้างโรงยิม ภาพที่เห็นนั้นชัดเจน: เด็กหนุ่มคนหนึ่งถูกล้อมด้วยรุ่นพี่สามคน สถานการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสังคมมนุษย์

เขาควรจะเดินจากไป มันไม่ใช่เรื่องของเขา

แต่แล้ว... แกร๊ง!

มีดพกเล่มเล็กถูกสะบัดเปิดออก เงาสะท้อนของมันวาดผ่านดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวสุดขีดของเด็กหนุ่มคนนั้น

ภาพในหัวของเร็นซ้อนทับกัน...ไม่ใช่ตรอกแคบ แต่เป็นห้องทดลองที่เย็นเยียบ ไม่ใช่มีดพก แต่เป็นเครื่องมือผ่าตัดที่เปรอะเปื้อน ไม่ใช่เสียงขู่ตะคอก แต่เป็นเสียงกรีดร้องที่ถูกเก็บงำไว้... และสายตาที่สิ้นหวังคู่นั้น... เขาเคยเห็นมันมาก่อน

ครั้งนี้เร็นควบคุมทุกอย่างได้สมบูรณ์แบบ ไม่มีอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ไม่มีระบบที่ผิดพลาด มีเพียงการตัดสินใจที่เยียบเย็นและชัดเจน

'เรื่องแบบนี้... จะไม่เกิดขึ้นอีก'

เขาก้าวออกจากมุมเงียบๆ เดินตรงไปยังกลุ่มนั้นด้วยฝีเท้าสม่ำเสมอจนน่าประหลาด

"มีอะไรให้ช่วยไหม" เร็นถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

หัวโจกที่ถือมีดหันมา แยกเขี้ยวใส่ "อย่ามายุ่ง! ไสหัวไปซะ!" มันตวัดมีดมาตรงหน้าเร็นเพื่อข่มขู่

สำหรับคนอื่น มันคือการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว แต่สำหรับเร็น... โลกเหมือนจะเคลื่อนที่ช้าลง

เขาไม่ได้ปัดป้องหรือใช้กำลังเข้าสู้ มือของเร็นเคลื่อนไหวในองศาที่สมบูรณ์แบบ นิ้วของเขาเร็วจนมองแทบไม่ทัน มันไม่ได้คว้าหรือบีบข้อมือ แต่สอดประสานเข้าไปในช่องว่างระหว่างนิ้วของอีกฝ่ายกับด้ามมีดอย่างแม่นยำ

คลิก!

เร็นปลดมีดออกจากมือที่ยังกำค้างอยู่ของหัวโจกอย่างง่ายดายราวกับหยิบของจากชั้นวางสินค้า เด็กหนุ่มคนนั้นยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าอาวุธในมือหายไปตอนไหน

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ

เร็นมองมีดในมือของตัวเอง ก่อนจะใช้นิ้วโป้งพับใบมีดเก็บเข้าที่ดัง "แกร๊ก" เสียงนั้นดังชัดเจนในความเงียบ จากนั้นเขาก็วางมีดที่พับเรียบร้อยแล้วลงบนฝ่ามือของหัวโจกที่ยังยืนตะลึงงัน

ไม่มีการทำร้ายร่างกาย ไม่มีการต่อสู้ มีเพียงการแสดงให้เห็นถึงความเหนือกว่าในทุกมิติ

"ไปซะ" เขาสั่งสั้นๆ

แววตาของนักเลงทั้งสามเปลี่ยนจากความกร่างเป็นความสับสนและหวาดระแวง พวกเขามองหน้ากัน และตัดสินใจถอยห่างออกไปอย่างเงียบๆ ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด แต่เพราะสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นมันขัดกับกฎเกณฑ์ทุกอย่างที่พวกเขารู้จัก

เร็นหันไปมองเด็กหนุ่มที่รอดพ้นจากสถานการณ์เมื่อครู่ ซึ่งบัดนี้มองเขาด้วยสายตาทึ่งๆ ปนกับความไม่เข้าใจ

เขาเพียงแค่พยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินจากไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

<Janus: ประเมินผล: เข้าช่วยเหลือสำเร็จ เป้าหมายปลอดภัยดี อย่างไรก็ตาม... มีโอกาส 42% ที่เหตุการณ์นี้จะถูกบันทึกและแพร่กระจายผ่านเครือข่ายสังคม>

เร็นเดินต่อไปในแสงยามเย็นที่เริ่มโรยรา

'ความสงบสุข... ก็เปราะบางแบบนี้เสมอ' เขาคิดกับตัวเอง ละครฉากนี้ยังไม่จบ แต่มีรอยร้าวปรากฏขึ้นแล้ว และเขาก็เป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง... ด้วยความตั้งใจอย่างเต็มเปี่ยม