ภูผาหน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ในมุมสายตา

สกายห่มผ้าห่มผืนใหญ่คลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า เดินดุ๊กดิ๊กเข้ามาเหมือนตุ๊กตาหิมะตัวน้อย น่ามองเสียจนคนมองยกยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก

แต่ก่อนที่ภูผาจะทันได้ทักอะไร ร่างโปร่งเซถลาไปข้างหน้าอย่างเสียหลัก พุ่งตรงไปยังโซฟาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะ ทิ้งตัวลงทับภูผาเต็มแรง

“เหวอ...!”

ตุบ

ปากชนกันพอดีเป๊ะ ริมฝีปากนุ่มหยุ่นแนบกันอย่างไม่ตั้งใจ ความร้อนวูบวาบแล่นผ่านวูบเดียว แต่กลับทำให้หัวใจทั้งคู่เต้นระทึกไม่เป็นจังหวะ

ภูผาเบิกตาเล็กน้อย ขณะที่สกายชะงักตัวแข็งทื่อ ก่อนจะรีบผละออกมาอย่างลุกลี้ลุกลน

“ขะ...ขอโทษครับ!” สกายหน้าแดงก่ำ รนรานดีดตัวขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล ใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด

ภูผานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง กลั้นความรู้สึกวูบวาบที่พวยพุ่งขึ้นมาในอก ก่อนปั้นสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม เอ่ยเสียงเย็นกลบเกลื่อน

“ซุ่มซ่ามจริงนะ...”