ไรต์มีนิยายเรื่องใหม่มาให้อ่านกันแล้วค่ะ เรื่องนี้ยังมีความเป็นแฟนตาซีไทยอีสาน เนื้อเรื้องไม่ซับซ้อน เน้นการใช้ชีวิตและความสัมพันธ์ของพระเอกนางเอก อ่านสบาย ๆ ค่ะ ฝากกดเข้าชั้นกดติดตามกันด้วยนะคะ

เป็นเรื่องราวของปานตะวันที่ทะลุมิติไปอยู่ในร่างของละอองที่ติดพนันงอมแงม พอฟื้นขึ้นมาก็ถูกแก่นคูณผู้เป็นสามีขอหย่า เธอพูดอะไรไม่ออกได้แต่ปล่อยเลยตามเลย เขาอยากหย่าเธอก็หย่าให้ เพียงแต่หย่าแล้วจะไปอยู่ที่ไหน เธอจึงขอเขาอาศัยอยู่ในบ้านของเขาอีกสักพักรอมีที่ทางใหม่แล้วค่อยย้ายออกไป แต่พอมีคนเข้ามาชอบเธอเขากลับทำตัวหึงหวงราวกับว่ายังรักเธออยู่ แล้วถ้าวันหนึ่งเธอต้องจากไป เขาจะยอมปล่อยให้เธอจากไปหรือไม่ รออ่านในบทถัดไปได้เลยค่ะ

………………..

แก่นคูณรับเงินมาแล้วจึงตัดสินใจพูดคำที่คิดว่าไตร่ตรองมาดีแล้วออกไป “วันจันทร์เราจะไปหย่ากัน” วันนี้วันศุกร์ อีกทั้งละอองยังบาดเจ็บ ให้เธอได้พักผ่อนสองวันจากนั้นค่อยไปจัดการเรื่องหย่าให้เรียบร้อย

ละอองทำปากพะงาบ ๆ อยู่หลายคราเพราะไม่รู้จะพูดคำใดออกไป ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากสามี สามีแค่วันเดียวอีกต่างหาก ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยพูดคำนี้เลยนี่นา แล้วทำไมความซวยถึงได้มาตกอยู่ที่เธอเล่า

“ฉัน…” คิดจะพูดต่อแต่เขาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ฉันทนเธอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอเห็นฉันเป็นตัวอะไร อยากมาก็มา อยากไปตอนไหนก็ไป เธอไม่สงสารลูกบ้างเหรอ” แก่นคูณยังพูดเสียงราบเรียบและควบคุมโทนเสียงให้สงบเพราะเกรงว่าลูกกับแม่จะได้ยิน “อีกอย่างเธอเคยเห็นหัวแม่ฉันบ้างไหม เธอเห็นแม่เป็นอะไร ไปไม่เคยลามาไม่เคยไหว้ ฉันเป็นลูกแท้ ๆ ฉันยังไม่กล้าทำเหมือนเธอเลย” ไม่เห็นหัวเขาเขาไม่ว่า แต่นี่ทุกครั้งที่ลูกสะใภ้หนีไปและกลับมาบ้าน แม่ของเขาไม่เคยบ่นเคยว่าลูกสะใภ้สักคำ มีครั้งนี้ซึ่งเป็นครั้งที่สี่แล้วที่เธอทำเช่นนี้ และเป็นครั้งที่เธอจากไปนานที่สุด แม่ของเขาก็เลยทนไม่ได้จึงได้ว่ากล่าวลูกสะใภ้ออกไป

ทุกครั้งที่ละอองหนีไป เขากับแม่ต้องคอยโกหกลูกทั้งสองว่าแม่ไปทำงานเพื่อส่งเงินมาให้ลูกซื้อขนม ลูกทั้งสองก็เชื่อและรอแม่กลับมาเสมอ แต่ไม่มีแม้สักเดือนที่ละอองจะส่งเงินมาให้ลูก แถมยังกลับมาตายรังทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมใจอ่อนเป็นอันขาด เธออยากไปไหนก็ตามสบายเลย

แก่นคูณสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวต่อ “หลังจากหย่าเธออยากไปไหนก็ไป ส่วนลูกฉันกับแม่จะดูแลเอง” ที่ผ่านมาก็เป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว เพราะละอองไป ๆ มา ๆ จนลูกติดพ่อกับย่ามากกว่าแม่แท้ ๆ ของพวกเขาเสียอีก