'น้ำใส' เคยจีบ 'มาวิน' ตอนวัยรุ่น แต่สุดท้ายเธอก็หมดหวังหลังจากเขาสอบติดคณะแพทยศาสตร์ ส่วนตัวเธอย้ายไปเรียนสายอาชีพทั้งที่สามารถเรียนต่อสายวิทย์คณิตได้สบาย ๆ 

ใคร ๆ ต่างก็บอกว่าเขาสูงเกินเอื้อม เธอเองก็รู้ดีว่าอยู่ในสถานะอะไร และไม่เคยอยากเอื้อมมือไปคว้าของสูงอีก เด็กที่พ่อแม่แยกทางกัน อาศัยอยู่กับยายในบ้านหลังเล็ก ทำงานไปด้วยส่งตัวเองเรียนไปด้วย 

จนกระทั่งได้โอกาสเป็นพนักงานของร้านคาเฟ่กรุ่นรัก จึงพบกับเขาอีกหน 

เธอจำเขาได้ แต่แสร้งเหมือนไม่รู้จัก 

เขาจำเธอได้ตั้งแต่แรกพบ แต่คิดว่าเธอคงลืมเขาไปแล้ว 

จากเคยวิ่งไล่ วันนี้กลับวิ่งหนี 

"ปกติเหมือนจะเป็นคนยิ้มเก่ง ทำไมเดี๋ยวนี้หน้าบึ้งแล้วล่ะ"

 "..." 

"หน้าคุ้น ๆ นะ เหมือนเคยเจอที่ไหน" 

ตกลงเขาจำฉันได้หรือไม่ได้กันนะ แต่จำไม่ได้ก็ดีเพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากให้เขาจำฉันได้ เรื่องตอนวัยรุ่นมันก็น่าอายอยู่หรอก เล่นซื้อขนมไปให้ เขียนจดหมายไปส่ง คิดแล้วก็เสียดายเงินที่ซื้อ เสียดายหมึกปากกาที่เขียน แล้วก็เสียดายกระดาษหน้ากลางของหนังสือด้วย

 "ไม่อยากคุยด้วยเหรอ" พี่มาวินวางแก้วน้ำที่เคาน์เตอร์เสียงดัง คล้ายเรียกร้องความสนใจ 

"ถามฉันเหรอคะ?" ฉันวางจานที่ล้างเสร็จคว่ำลงชั้นก่อนจะเช็ดมือตัวเองกับผ้าที่แขวนข้างผนัง 

"ก็ต้องเธอสิ ในเมื่อห้องนี้มีแค่เราสองคน"

 "เปล่าค่ะ นึกว่าคุณพึมพำกับตัวเอง ฉันก็เลยไม่ได้สนใจฟังแต่แรก" 

"กวนเหรอ?" 

"ดูเหมือนกวนเหรอคะ?" ฉันตอบเสียงเรียบ ไม่ได้ยิ้ม แต่หันไปสบตาเขาอยู่แวบหนึ่ง นั่นเขายิ้มเหรอ? 

ปกติเขาเป็นคนยิ้มง่ายไหมนะ รู้แต่ว่าที่ผ่านมาเขาเพิกเฉยกับฉันราวว่าฉันไม่มีตัวตนในโรงเรียน แล้วยังเอาเรื่องของฉันไปเล่าสนุกปากจนฉันถูกเรียกผู้ปกครองอีก

 "ก็กวนจริง ๆ นั่นล่ะ" 

"จะถือเป็นคำชม" 

ฉันก็ไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ของเรามันไปพลาดตอนไหน เสียท่าให้เขาไม่ว่าถือเป็นกำไร แต่ได้ของแถมเป็นลูกชายนี่สิ ดูจะไม่เข้าท่า