“ท่านมันคนชั่ว ! ออกไปให้พ้นนะ !”

นางคว้าหมอนกึ่งฟาดกึ่งเขวี้ยงใส่อ๋องเฮยอู๋ พร้อมกับฟาดฝ่ามือใส่หน้าเขาเต็มแรง  

“เจ้าบังอาจมาก” อ๋องเฮยอู๋ตาลุกวาวด้วยความโกรธ “ชอบความรุนแรงใช่ไหม ได้คืนนี้ข้าจะจัดหนักๆ ให้ทั้งคืน”

สิ้นคำอ๋องเฮยอู๋โถมใส่ตัวของเสวี่ยเฟยแล้วฉีกทึ้งเสื้อผ้าของนางออกทันที

แควกกกก....

“อ๊ายยยย ช่วยด้วย อย่านะ ช่วยด้วย”

เสวี่ยเฟยร้องเสียงหลง ทั้งหวาดกลัวทั้งตกใจ นงเพิ่งสังเกตเห็นว่าอ๋องชั่วอยู่ในสภาพเปลื่อยเปล่าจนเห็นแท่งหยกเขาทั้งใหญ่ทั้งยาว

“แหกปากร้องไปเถอะ ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยเจ้า เพราะคนในตำหนักนี้ เป็นคนของข้าทั้งหมด”

อ๋องเฮยอู๋เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก พร้อมกับใช้มือหนึ่งจับแท่งหยกพยายามดันมันเข้าปากประตูสวรรค์ของเสวี่ยเฟย  ส่วนอีกมือก็จับสองมือนางกดไว้ไม่ให้ขัดขืน

“ฝ่าบาทช่วยหม่อมฉันด้วย ฝ่าบาท ช่วยด้วยยยยย”

เสวี่ยเฟยไม่รู้ว่าจะตะโกนให้ใครช่วยได้แล้วจริงๆ ฮ่องเต้คงเป็นที่พึ่งสุดท้าย แม้นางจะตะเบ็งเสียงยังไง ฮ่องเต้ก็ไม่โผล่มาสักที นี่มันเกิดอะไรขึ้น หรือว่าอ๋องชั่วผู้นี้จะกุมอำนาจทั้งวังหลังได้หมดแล้วจริงๆ

ซ๊วบบบบบบบบบบบบบ

“อ๊ะ”

เสวี่ยเฟยสะดุ้งเมื่อหัวแท่งหยกของอ๋องเฮยอู๋ได้เริ่มสอดแทรกเข้าไปในประตูสวรรค์ของนาง นางดิ้นร้อนเร่าๆ เพื่อจะให้หลุดพ้น แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกกด ยิ่งถูกดันแท่งหยกเข้าใส่

“ม่ายยยยย......เอาออกไป เอาออกไป....อ๊า !”