"เรียนที่มอเหรอ"

"ใช่ค่ะ เป็นลูกศิษย์อาจารย์อิมค่ะ คุณก็น่าจะรู้มาแล้ว ขอโทษนะคะที่พูดไม่ค่อยดีใส่คุณเมื่อเช้า คิดว่าเป็นพวกหน้าหม้อจีบผู้หญิงไปทั่ว ก็เลยไม่อยากคุยด้วย"

คินทร์หน้าตึง รู้สึกเหมือนแพรพรรษากำลังหลอกด่าเขาเบา ๆ

แล้วที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้ เรียกแบบนั้นได้ไหม

แพรพรรษารู้ว่าเขาหาเรื่องชวนเธอคุย ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาจะมายืนรออยู่ตรงนี้ จึงแอบแซะเขาเล็กน้อย ด้วยไม่รู้วัตถุประสงค์ที่เขาตามเธอออกมาถึงที่นี่

แต่เวลานี้ ต่างฝ่ายต่างรู้แล้วว่าใครเป็นใคร ถ้าเขาไม่รู้จักเธอมาก่อนแล้ว ก็คงไม่อ้างชื่ออาจารย์อันนาวารีขึ้นมา

"ผมแค่หวังดีไม่ได้คิดไม่ดีกับคุณ ในมหาลัยใครจะกล้าทำอะไรไม่ดี"

"เป็นผู้หญิงก็ต้องระแวงไว้ก่อนค่ะ กับคนแปลกหน้านี่คะ"

คินทร์หน้าตึงยกกำลังสอง เมื่อโดนคนที่เด็กกว่าขีดเส้นกั้นเขาไว้แค่คนแปลกหน้า

"คืนนี้ดื่มเยอะหรือเปล่า"

เขาพอจะดูออกว่าแพรพรรษาดื่มเหล้า ดวงตาแม่เสือสาวผสมวิญญาณไก่ชนที่จิกใส่เขาเมื่อเช้า ในเวลานี้กลับตาหวานฉ่ำเยิ้มราวกับคนละคน

"สอบเสร็จแล้วค่ะ เลยมาฉลองกันนิดหน่อย คลายเครียดค่ะ"

แพรพรรษาออกตัว รู้ดีว่าด้วยสถานะนักศึกษา ไม่ควรดื่มเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์ แต่เธอโตแล้ว เรียนใกล้จะจบแล้ว และไม่เคยเกเรมากไปกว่าดื่มกับเพื่อนในกลุ่มด้วยกัน

"อย่าเมามากล่ะ เป็นผู้หญิงให้ระวังตัวด้วยเวลาเที่ยวกลางคืน"

"มากับเพื่อนค่ะ เพื่อนช่วยกันดูอยู่"

แพรพรรษากลอกตามองบน คิดในใจว่าเขาจะมาห่วงใยอะไรคนที่ไม่รู้จักกัน คืนนี้เธอเพิ่งดื่มไปแค่สามแก้ว แต่อยากเต้นมากกว่าเพื่อปลดปล่อยความเครียดกับการสอบที่เพิ่งผ่านพ้นไป

------------------------------

แพรพรรษารับเสื้อคลุมของเขามาสวม ไออุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่ ทำให้ลมหายใจเธอติดขัด เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้และสัมผัสได้ คือเธอรู้สึกปลอดภัยเมื่อได้อยู่กับคินทร์ เหมือนเขาดูแลและปกป้องคุ้มครองเธอได้

ความรู้สึกต่างไปจากวันแรกที่ได้เจอหน้ากัน เวลาผ่านไปปีกว่าแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลับเข้ามาในวงจรชีวิตของเธออีกครั้ง

"กลับรีสอร์ตกันไหมคะ"

----------------------------

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักหวาน อบอุ่น ไม่มีดราม่า ไม่มีนอกกายนอกใจค่ะ