“มึงดูไว้!”

เสียงทุ้มต่ำของไทตะโกนก้องลงไป “ว่ากูทำให้เจย์มีความสุขได้มากกว่ามึง”

ไรอันชะงักฝีเท้า เงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางของเสียง

ดวงตาที่บวมช้ำเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างสองร่างยืนแนบชิดกันอยู่ที่ระเบียงชั้นสี่

เขายืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเสียใจ ความเจ็บปวด และความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้า

“ไอ้เหี้ย !” ไรอันชูนิ้วกลางให้ไท

ไทเห็นดังนั้นก็ยิ่งโกรธ โฉบปากซุกหน้าของตัวเองลงกับซอกคอเด็กหนุ่ม

“ไม่!!! ปล่อย พี่ไทบ้าแล้วเหรอ นี่มันระเบียงนะ” 

ไทผละใบหน้าหล่อออกมาจากซอกคอของเจย์ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงมาบนปากเด็กหนุ่มอย่างแรงจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งในโพรงปาก ไทกดปากของตัวเองให้แนบชิดมากขึ้นอีกราวกับว่ากำลังลงโทษบางอย่าง

“หยุดนะ..หยุด อื้อ~”

แควก!!!

เจย์รีบร้องห้ามไทที่กำลังจะทำเลยเถิดไปมากกว่านี้ แต่เหมือนไทจะไม่ฟังเลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้ไทกระชากเสื้อของเขาจนขาดติดมือ

” อือ~”

เสียงครางในลำคอของเจย์ก็ถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อไทจูบบดริมฝีปากลงอย่างแรง แม้จะเจ็บแต่เพียงแค่จูบของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาร้อนรุ่มไปหมด ยิ่งมือสอดเข้าไปจับแก่นกายของเขาไว้มันยิ่งทำให้เขาขัดขืนไม่ได้ ใช่เขาไม่เคยขัดขืนไทได้สักครั้ง

” อ๊า!!!”