“ริวดื่มน้ำก่อน เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว”

แต่ยังไม่ทันที่แก้วน้ำจะถึงปาก มือของริวก็ปัดอย่างแรงทำให้แก้วตกลงพื้นแตกกระจาย

เพล้ง!!

“ไม่ ! ผมไม่กิน ช่วยผมที ผมต้องการ…”

พอพูดจบริมฝีปากร้อนที่สั่นระริกก็แตะลงบนริมฝีปากของชายหนุ่มทันที แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าตอบสนอง เขาก็ยอมล่าถอยออกมา

“นะ…ช่วยผมที”

ดวงตากลมโตตอนนี้มองมาที่วายุอย่างอ้อนวอน ก่อนที่เขาจะจับมือแกร่งขึ้นไปวางทาบบนอกของตัวเอง

วายุรีบดึงมือออก “ตั้งสติหน่อย ฉันเป็นใครนายยังไม่รู้เลย และอีกอย่างฉันไม่อยากฉวยโอกาสตอนที่นายไม่มีสติแบบนี้ อดทนหน่อยเดี๋ยวหมอก็มาแล้ว”

“ไม่! ผมต้องการคุณ ช่วยทำให้ผมหายทรมานที”

พรึบ!

“ตื่นมา อย่าโทษฉันแล้วกัน”

วายุดันร่างของริวนอนราบลงกับเตียงนุ่ม เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนขนาดที่จะปฏิเสธได้เมื่อมีเด็กหนุ่มแสนน่ารักมาถวายตัวให้ถึงเตียง เพราะเขาเป็นเสือที่ขย้ำเหยื่อไม่เลือก ไม่ว่าเหยื่อนั้นจะเป็นชายหรือหญิง ขอแค่เนื้อหวานก็พอ

“อือออออ~~~~~~~~”

เสียงครางหวานดังออกจากลำคอ