รักเคยชิน

ปราณอักษร เขียน

(อ่านฟรีวันละตอนจนจบ หากลง E-Book จะงดลงชั่วคราวและกลับมาอัปต่อหลังหมดโปรโมชั่น E-Book จนจบเหมือนเดิม หลังตอนจบถูกเผยแพร่แล้ว อีก 48 ชม. จะติดเหรียญ) 

เมื่อความรักของคนสองคนไม่ใช่เรื่องของคนสองคนอีกต่อไป

รามิลกับเมลลิชาเป็นคู่รักนักศึกษาที่มีเรื่องให้แง่งอนกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ตามประสาแฟนทั่วไป แต่เผอิญคนนอกมักคิดว่าอีกไม่นานทั้งคู่จะเลิกกัน

แล้วไอ้คนนอกไปเอาความมั่นใจมาจากที่ไหนว่าทั้งสองจะเลิกกัน

ในเมื่อพวกเขาทะเลาะกันได้ไม่เท่าไรก็คืนดีกันเองง่ายๆ

ง้อกันนิดกันหน่อย คนเป็นที่ระบายให้คนทั้งสองในฐานะ "เพื่อน" มักแดกอาหารหมาทุกครั้งที่สองคนนี้คืนดีกัน แล้วต้องผจญกับเบาหวานขึ้นตาเวลาทั้งคู่กระหนุงกระหนิง

แต่ว่า... มันมีเพื่อนคนหนึ่งมันคิดไม่ซื่อนี่สิ ทำเป็นรู้เรื่องของคนอื่นดี๊ดี ทั้งยื่นมือช่วยเหลือนิดๆ หน่อยๆ ก็คิดว่าอีกไม่นานเธอคงได้พื้นที่หัวใจแทนเมลลิชา ในเมื่อเธอสวยกว่า มีเพื่อนฝูงมากหน้าหลายตาดีกว่า ทั้งเป็นที่ชื่นชอบในหมู่ชายและหญิง เธอเรียนดี กิจกรรมเลิศ คนอย่างเมลิชาเหรอ... ก็แค่ "แม่ชี"

ประทานโทษนะคะ แม่ชีคนที่ถูกคนอื่นตั้งฉายาให้ ไม่ใช่ติ๋มๆ คิดเพ้อฝันเหมือนหลงตัวเองคนนั้น ถามจริงเถอะ... หาแฟนเองไม่ได้จนต้องมายุ่งวุ่นวายกับคนที่มีแฟนแล้ว? ส่วนตัวต้นเหตุเหรอ...

“ฉันขอเมลเป็นแฟนด้วยตัวเอง! แล้วฉันก็ตื้อจนได้เมลมาเป็นแฟน อย่ามาโพสต์งี่เง่าว่าเมลทำตัวแรดร่านโดยไม่รู้อะไร คนที่มัน ‘แรด’ ไหนจะ ‘ร่าน’ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าคนอื่นมีแฟนเป็นตัวเป็นตน คนที่พิมพ์โง่ๆ โพสต์ควายๆ แบบนั้นต่างหากที่แรดร่าน!”

จุ๊ๆๆ ถึงแฟนฉันจะมีดรีกรีเป็นเดือนคณะ แต่เรื่องปากของเขาไม่เป็นที่สองรองใคร

อีกอย่างนิสัยเขาเป็นอย่างไง... เมลลิชารู้เกี่ยวกับรามิลดีกว่าหล่อนเยอะยะ

>>> ทะเลาะกันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเลิกกันนะจ้ะ คุณหนูมั่น <<<

ปล. นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องขนบธรรมเนียม ประเพณี สถานที่ บุคคล หรือเหตุการณ์ต่างๆ ไม่เคยมีอยู่จริง และเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น อ่านเพื่อความบันเทิงนะคะ เป็นกำลังใจให้ไรท์ช่วยคอมเมนต์หรือกดใจให้หน่อยนะ❤️

สงวนลิขสิทธิ์ผลงานเขียนเฉพาะของนักเขียนเท่านั้น

ไม่อนุญาตให้คัดลอก ดัดแปลง แก้ไข หรือนำไปลงที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ซึ่งไรท์ลงผลงานในช่องทางต่อไปนี้เท่านั้น readAwrite , Dek-D และ Fictionlog