ฝูม่านตื่นตกใจเมื่อรู้ว่าตนเองย้อนเวลากลับมาในอดีต จึงเร่งรีบกักตุนอาหาร สิ่งของจำเป็นและอาวุธเอาไว้ในพื้นที่มิติที่ติดตามเธอมาด้วยอย่างบ้าคลั่ง เพื่อที่อีกหนึ่งเดือนข้างหน้าจะได้ดำรงชีวิตในวันสิ้นโลกได้ดีขึ้นกว่าชีวิตก่อน

ทว่า กลับเกิดสิ่งที่น่าเหลือเชื่อขึ้น ฝูม่านไม่ได้เผชิญกับฝูงซอมบี้สัตว์ร้าย ไม่ต้องทุกข์ทรมานกับความโหดร้ายของด้านมืดทั้งมวลอย่างที่คิด แต่กลับถูกส่งมาอยู่ในร่างฝูม่าน หญิงชาวบ้านคนหนึ่งที่กำลังหอบห่อผ้าและลูกแฝดสองคน หนีภัยแล้งจากบ้านเกิดพร้อมกับคนในหมู่บ้านของเธอ

“แม่ อิงอิงเห็นผักป่า”อิงอิง เด็กน้อยผอมแห้งผิวเหลืองซีดกระซิบข้างหูของฝูม่านอย่างระมัดระวัง

ฝูม่านมองลูกสาวแล้วพยักหน้า “งั้นพวกเราไปเก็บเงียบๆนะ”

“อันอันก็จะช่วย”ผิงอันยิ้มแป้น แม้ว่าเขาจะผอมแห้งจนน่าตกใจ แต่แววตากลับส่องสว่างสดใส

ฝูม่านยิ้ม พาเด็กๆเดินหลบคนในกลุ่มผู้ลี้ภัยเข้าใกล้ผักป่าเหี่ยวแห้งที่อยู่ห่างออกไป แววตาของเธอมีประกายมุ่งมั่นบางอย่าง

แม้ว่าจะดูเหมือนสุขสงบ แต่กลับเต็มไปด้วยความยากลำบากและหิวโหย อันตรายระหว่างเดินทางไม่สามารถคาดการณ์ได้ แต่ฝูม่านไม่มีความหวาดกลัวเลย เธอจะดูแลเด็กๆและชีวิตที่ได้รับมาเป็นอย่างดีต่อจากนี้ไป