EX 11...

หลงโหย่วอี้กวาดสายตามองจูฟางหรงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า วันนี้นางแต่งกายงดงามมากจริง ๆ งามเสียจนเรียกว่าล่มเมืองเลยทีเดียว มือที่กำหมัดไว้แน่นคลายออก หลงโหย่วอี้สงบใจเมื่อเห็นร่องรอยจากการจองจำสุดป่าเถื่อนของตนบนข้อมือเล็ก

และแน่นอนจูฟางหรงจงใจให้เขาได้ชมความถ่อยของตนที่ได้กระทำกับนางเอาไว้

“ช่างเถอะ คราวหน้าก็ให้ตรงเวลาด้วย ไม่เช่นนั้นข้าจะลากคอเจ้ามาด้วยตนเอง”

“เพคะ” จูฟางหรงแสร้งสลด ทว่าภายในใจกลับยิ้มกริ่ม ดูเหมือนนางทำสำเร็จไปหนึ่งก้าว แม้จะสั่นคลอนจิตใจเขาได้ไม่มาก แต่ก็ถือว่าไม่เลวมิใช่หรือ

จูฟางหรงมองสวามีด้วยความพินอบพิเทา ยิ่งเห็นความอ่อนน้อมว่านอนสอนง่ายของชายาตนหลงโหย่วอี้ก็ยิ่งหงุดหงิด ประหนึ่งมีบางอย่างติดค้างในใจ เพราะจูฟางหรงทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้ เดิมทีคิดว่านางจะร้องงอแงโวยวาย ไหนเลยจะคิดว่านางกลับออกมาพบเขาด้วยใบหน้าและรอยยิ้มพริ้มเพราราวไม่โกรธเคือง

ร่างสูงสะบัดกายเสียงดังพรึบ จูฟางหรงมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยรอยยิ้มของผู้มีชัย

โหย่วอี้อ๋อง ท่านก็เป็นบุรุษผู้หนึ่งไม่ใช่หรือ เพียงถูกมารยาหญิงล่อหลอกท่านก็วางตัวไม่ถูกเสียแล้ว