สวัสดีค่ะทุกคน นิยายเรื่องนี้เป็นหนึ่งในเซ็ทนิยายหวงชิวที่มีทั้งหมดสองเรื่องอันได้แเก่ ‘ท่านโหวโปรดมอบบุตรให้ข้า’ และ ‘สุดใต้หล้านภาลัย’ หรือก็คือเรื่องนี้ค่ะ

เซ็ทนิยายหวงชิงบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับคนธรรมดาที่มีชาติกำเนิดไม่ธรรมดา มาจากดินแดนที่ทุกคนคิดว่าพิเศษ แต่คนอยู่เท่านั้นถึงจะเข้าใจว่ามันพิเศษหรือไม่

และสองพี่น้องตระกูลมู่หรงก็ออกมาจากดินแดนหวงชิวเพราะคนหนึ่งอยากมีลูก อีกคนอยากพาสาวเที่ยว

ฝากติดตามด้วยนะคะ เรื่องนี้จะกระชับเพราะเราไม่ได้เน้นเรื่องการเมือง เน้นที่ความสัมพันธ์ของบุคคล บางเรื่องจะไม่ได้ลงละเอียดนัก เพราะเราเน้นที่ความสัมพันธ์ของพระนาง ฝากสนับสนุนนักเขียนแล้วเลือกนิยายเล่มนี้ให้เป็นเพื่อนยามว่างนะคะ

บทนำ

ณ แคว้นถูหนึ่งในสี่แคว้นใหญ่อันได้แก่ หลิว หม่า ถู หนานไฮ้ ในวันนี้มีพิธีการที่สำคัญเกิดขึ้นในวังหลวง

นั่นคือการคัดเลือกพระสนมผู้พร้อมไปด้วยรูปโฉมและฐานะตระกูลเข้ารับใช้ถวายงานฮ่องเต้ถูซฺยงเหว่ย

การคัดเลือกดำเนินการมาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว จากสตรีทั่วแคว้นกว่าหนึ่งพันคนคัดให้เหลือเพียงสิบคนสุดท้ายเท่านั้น ในสิบคนนี้ฮ่องเต้ถูซฺยงเหว่ยจะต้องคัดเลือกสาวงามเพียงสี่คนเข้าสู่วังหลัง

แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้น พวกนางทั้งสิบจะต้องทำการแสดงต่อหน้าพระพักตร์ ทุกคนทราบอยู่แล้วว่าตนจะต้องเข้ามาถึงรอบนี้จึงเตรียมการแสดงไว้มัดใจจ้าวครองแคว้นที่ซ้อมมาทั้งชีวิตก็เพื่อวันนี้

หน้าที่ของฮ่องเต้ถูซฺยงเหว่ยมีเพียงนั่งชมการแสดงเท่านั้น เพราะคนที่เลือกพวกนางคือฮั่วไทเฮา

ตอนนี้ตำแหน่งฮองเฮายังว่างอยู่ ผู้ที่กุมอำนาจสูงสุดของวังหลังจึงเป็นไทเฮา พระมารดาที่แท้จริงของฮ่องเต้ถูซฺยงเหว่ย

แปะ! แปะ! แปะ!

เสียงปรบมือพอเป็นพิธีดังขึ้นหลังจากที่การแสดงของพระสนมท่านหนึ่งเสร็จสิ้น

ฮ่องเต้ถูซฺยงเหว่ยก็ปรบมือให้เช่นกัน ทว่าไม่ได้เหลียวมองคุณหนูผู้เข้าคัดเลือกตรงหน้าเลยสักนิด

ยามนี้ดวงตาคู่คมมีเสน่ห์กำลังเหลือบมองขันทีหน้าหวานที่ยืนอยู่ด้านข้างตน ในใจคิด…

มันเรื่องน่ายินดีหรือ ไยยิ้มกว้างเพียงนี้

“ฝ่าบาท”

ฮ่องเต้ถูซฺยงเหว่ยละสายตาจากขันทีข้างกายมามองต้นเสียง เป็นฮั่วไทเฮาที่เรียกเขา

เมื่อได้รับความสนใจจากฮ่องเต้หนุ่มแล้ว สตรีสูงวัยก็เอ่ยอีกประโยค

“ปล่อยหน้าที่คัดเลือกเป็นของอ้ายเจีย [1] รบกวนเวลาของฝ่าบาทมามากแล้ว”

ในที่สุดข้าก็ไปได้เสียที

ฮ่องเต้ถูซฺยงเหว่ยพยายามซ่อนอาการดีใจเอาไว้ พูดกับพระมารดาอีกไม่กี่ประโยคก็ขอตัวกลับห้องทรงอักษรพร้อมขบวนขันทีและนางกำนัลอีกมากมาย ทิ้งให้เหล่าสาวงามทั้งสิบมองตาละห้อย

ได้เห็นรูปโฉมอันหล่อเหลาของฝ่าบาทแล้ว คนที่เหลือยิ่งมีกำลังใจที่จะแสดงความสามารถให้ดีขึ้น

“เฮ้อ~”

เมื่อเดินออกมาจากห้องโถงใหญ่แล้ว ฮ่องเต้ถูซฺยงเหว่ยก็ถอนหายใจเบา ๆ สำหรับเขาแล้วบรรยากาศในห้องโถงใหญ่กับสวนด้านนอกต่างกันลิบลับ

หากเป็นคนอื่นอาจจะรู้สึกดี แต่สำหรับเขาคนนี้ไม่

“ทุกคนถอยออกไป เหมากงกงอยู่ก่อน”

“เพคะ/พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

นางกำนัล ขันทีและองครักษ์รับคำสั่ง ถอยห่างจากบุคคลทั้งสองที่กำลังยืนอยู่บนสะพานโค้งข้ามสระบัว

“ฝ่าบาทเป็นอันใด ไยไม่ยิ้มเลย”

เหมากงกงจับสังเกตชายหนุ่มได้ รูปประโยคคำถามชัดเจนว่าสนิทกันเป็นอย่างยิ่ง

“ข้าจะต้องยิ้มด้วยหรือ สนมข้าก็ไม่ใช่”

“ชู่! ฝ่าบาทระวัง หากมีคนดำอยู่ใต้สระเพื่อดักฟังเราจะทำอย่างไร”

ชายหนุ่มมองขันทีหน้าหวานนิ่ง ๆ ปล่อยให้เสียงลมที่พัดฉลองพระองค์ลายมังกรปักดิ้นทองไหวไปตามลม ใช้ความเงียบกดดันคู่สนทนา

“อะ อะไรเล่า ข้าทำอะไรผิดไปอีก”

ฮ่องเต้ร่างสูงใหญ่กดดันขันทีร่างบางจนเจ้าตัวรู้สึกความสูงหดลงเท่าหัวเข่า ห่อไหล่ สูญเสียความมั่นใจของขันทีประจำตำหนักใหญ่

“เจ้าไม่ควรยินดีต่อการคัดพระสนม ต่อให้สนมเหล่านี้จะไม่ได้มีไว้เพื่อข้าจริง ๆ ก็ตาม”

“แต่ไทเฮาบอกแล้วว่าท่านเลือกใช้พระสนมทั่วไปได้ ฝ่าบาทตัวจริงไม่ได้เข้าหอกับคนใดท่านก็เลือกคนนั้น”

“จิงม่าย!”

คำพูดก็เหมือนกับสายน้ำที่ไม่มีวันย้อนกลับ เข้าใจว่าเขาโกรธจริง ๆ ก็ตอนที่เห็นสันกรามชัด

นางทำสิ่งใดไม่ได้นอกจากห่อกายให้ดูเล็กลงแล้วกะพริบตาปริบ ๆ ให้เขาเผื่ออีกฝ่ายจะคลายความโกรธ

“ข้าขอโทษเจ้าค่ะ”

“ฟังให้ชัดตรงนี้เลยจิงม่าย ข้าจะไม่มีวันเข้าหอกับพวกนาง หากย้อนเวลากลับไปได้ล่ะก็ ข้าจะไม่รับหน้าที่นี้เป็นอันขาด”

แน่นอนว่าคนเราไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้ สิ่งที่ทำได้คือการเล่าย้อนไปก่อนที่ทั้งสองจะรับหน้าที่นี้

หน้าที่ฮ่องเต้กับขันที!

[1] อ้ายเจีย (哀家) คำแทนตัวของไทเฮา