“เป็นน้องไม่ได้เหรอคะ...”

“....”

“คนที่พี่รักน่ะ... เปลี่ยนเป็นน้องได้มั้ย”

“ถ้าไม่ได้ลายเซ็นพี่กลับไปภายในครึ่งชั่วโมงน้องจะโดนลงโทษ พี่จะให้น้องทำอะไรก็ได้ค่ะ ถ้าพี่ยอมเซ็นให้น้องยอมทำทุกอย่างเลย”

“ทุกอย่างเลยเหรอ?”

ฉันเอ่ยพูดกับร่างสูงตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะเห็นรุ่นพี่ที่ห้องประชุมเล็กสั่งให้รุ่นน้องทำอะไรง่ายๆ อย่างพวกเต้นแร้งเต้นกาหรือไปซื้อน้ำซื้อขนมมาให้ ฉันเลยลองเอาวิธีนี้มาลองใช้กับพี่รหัสของฉันบ้าง แต่ฉันดันลืมคิดไปว่าไอ้รุ่นพี่รหัสของตัวเองมันไม่ใช่คน ทันทีที่เขาถามออกมาแบบนั้นหัวใจของฉันก็กระตุกวูบ นึกอยากจะย้อนเวลากลับไปแล้วตบปากตัวเองแรงๆ สักสองสามที

พี่พายุละสายตาจากกระดาษเหล่าในมือแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับฉัน รอยยิ้มร้ายกาจยังคงประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา และเหมือนว่ารอยยิ้มชั่วช้าของเขาจะยิ่งกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ เลยด้วย

“งั้นก็คลานเข่ามาหาฉันแล้วเห่าเหมือนหมาให้ดูหน่อยสิ”

“....”

“ถ้าฉันพอใจแล้วจะเซ็นให้”