อารัมภบท

หญิงสาวมองตัวเองในกระจกเป็นครั้งแรก หลังจากได้วิ่งวนตามหาเจ้าบ่าวของตัวเองไปจนทั่ว เธอพบเจอเขาแล้ว พบเจอทุกคนที่เธอรู้จัก

แต่ทว่า เหมือนไม่มีใครรู้จักเธอเลยสักคน

“โอ้...มายก็อด นี่เราอยู่ในร่างใครกันเนี่ย?” ผมเผ้ายุ่งเหยิงในกระจก สอดรับกับใบหน้าซีดเซียวที่เหมือนไม่ได้มีเลือดไปเลี้ยง กับริมฝีปากเทาปนเขียวที่ทำให้เธอต้องกัดเม้มริมฝีปากตัวเองไปหนึ่งที

“ถึงว่า...ทำไมใครๆ ก็พากันวิ่งหนี หน้าอย่างกับผี...” เธอว่าพร้อมจับใบหน้าของผู้หญิงในกระจกไปมา ก่อนจะเหลือบไปมองชายร่างสูงที่วิ่งตามเธอไปทุกที่ตลอดการวิ่งวน และตอนนี้ก็มายืนอยู่ด้านหลังเธอ ในห้องน้ำหญิงของโรงพยาบาลแห่งนี้ 

 กระจกเงาตรงหน้าสะท้อนความคมคายได้สัดส่วนของเรียวหน้านั้น

แววตาคมปลาบทอประกายอบอุ่น พร้อมปกป้อง ปะปนไปด้วยความสงสาร

แตกต่างจากทุกสายตาที่เธอได้พบเจอ ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา

ยอมรับเลยว่ามันทำให้ใจที่ร้อนรนของเธอค่อยๆ ผ่อนลงได้ ก่อนหันไปเผชิญหน้ากับชายผู้นั้น พร้อมเอ่ยถามว่า...

“เป็นผัวคนนี้เหรอ?”

เรื่องราวมันจะเป็นยังไง เธอไปอยู่ร่างของใคร ?

เธอจะติดต่อกับครอบครัวแท้จริงได้หรือไม่ ?

จะมีคนเชื่อในสิ่งที่เธอพูดไหม ?

แล้วสุดท้ายเธอจะได้กลับไปอยู่ในร่างเดิมของตัวเองได้หรือเปล่า ?

ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้เจ้าสาวที่เปียกฝนคนนี้ด้วยนะคะ