“ตาชั่งนั่นแทนความยุติธรรมและเป็นกลาง 

ดาบแทนความเข้มแข็งและไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครง่ายๆ 

กุหลาบแทนความสง่างามและสูงส่ง ทั้งหมดนั่นคือพี่ในความคิดของผม”

.

.

.

“นี่เป็นค็อกเทลที่ผมคิดสูตรเอง ยังมีอีกสี่แก้ว ผมอยากให้พี่ลองชิมดูหน่อย”

“พรุ่งนี้พี่ยังต้องไปทำงาน ดื่มหนักขนาดนั้นไม่ไหวหรอก”

“แค่ชิมนิดหน่อยก็พอครับ ไม่ต้องดื่มหมดหรอก”

ร่างสูงตรงหน้าเอ่ยบอกผมพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน สองตาที่หยีโค้งน้อยๆ ทำผมยิ้มตามอย่างกลั้นไม่อยู่ ผมละสายตาจากซีกหน้าหล่อเหลาแล้วก้มลงมองแก้วเครื่องดื่มที่วางอยู่ตรงหน้า ของเหลวสีฟ้าใสกระเพื่อมเบาๆ เมื่อผมยื่นมือไปคว้าจับมันขึ้นมา ยิ่งมองยิ่งรู้สึกเหมือนกับคลื่นทะเล

“ค็อกเทลก็ต้องมีชื่อใช่มั้ย แก้วนี้มีชื่อรึเปล่า”

“Thanthara” (ธารธารา)

 เสียงทุ้มที่เอ่ยชื่อค็อกเทลสีฟ้าใสทำมือของผมที่กำลังจะยกแก้วจ่อริมฝีปากชะงักกึก ค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองร่างสูงที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ อีกคนก็กำลังมองผมอยู่เหมือนกัน สองตาสีน้ำตาลเข้มใสกระจ่างจ้องเขม็งมาที่ผมไม่ยอมละสายตา ราวกับทุกเศษเสี้ยวของอารมณ์ที่แสดงออกมาจะถูกสองตาคู่นั้นของเขาเกาะเกี่ยวเอาไว้ทั้งหมด

ผมไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มแก้วนั้น เพียงมองสบตากับร่างสูงเบื้องหน้าแล้วยกมุมปากขึ้นน้อยๆ กับชื่อเครื่องดื่มที่เขาเป็นคนตั้ง

นั่นเป็นชื่อผมเอง....