ฉันไม่ได้ต้องการผู้ชายดีๆ... แต่ฉันต้องการแค่เขา

ฉันไม่ได้อยากเป็นเจ้าหญิงของใคร ไม่ได้ต้องการผู้ชายแสนดีที่เพอร์เฟ็กต์ไปซะทุกอย่าง ที่ฉันต้องการมีเพียงแค่เขา

ฉันต้องการความรักจากเขา ต้องการให้ผู้ชายที่ทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าคนนี้หันมารักฉันบ้าง 

นอกจากเขาฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว...

.

.

.

 “เธอคิดว่า...คนเราจะสามารถให้อภัยคนๆ นึงได้สักกี่ครั้งเหรอ”

คำถามอย่างไม่คิดอะไรของเซนทำรอยยิ้มจางๆ ของฉันค่อยๆ หายไป จากที่เคยเงยหน้ามองท้องฟ้าฉันหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เซนเองก็เหมือนกัน ตอนนี้เขาจ้องหน้าฉันไม่ยอมละสายตาเลย

“คำถามอะไรของแกเนี่ย เล่นเกมจิตวิทยาอยู่เหรอ”

“เปล่า แค่มีคนเคยบอกฉันว่าคนๆ นึงจะสามารถให้อภัยคนอื่นได้แค่สองครั้ง ครั้งแรกเขาอาจจะทำผิดเพราะไม่รู้ ครั้งที่สองอาจจะเป็นเพราะผิดพลาด แต่ถ้ามีครั้งที่สามครั้งที่สี่นั่นแปลว่าเขาจงใจ ไม่มีใครสามารถให้อภัยคนที่ทำผิดซ้ำๆ ได้ตลอดหรอก”

“ในเมื่อแกมีคำตอบอยู่แล้วยังจะมาถามฉันอีกทำไม”

“ฉันทำผิดกับเธอไว้เยอะเลย”

“....”

“ฉันถามเพราะอยากรู้ว่าขีดความอดทนของเธอมันอยู่ที่ตรงไหน สำหรับฉันแล้วเธอสามารถให้อภัยได้สักกี่ครั้งเหรอ”

“....”

“เฮ้ อย่าเอาแต่เงียบสิ ฉันถามเธออยู่นะ”

“ตลอดไป”

คำตอบของฉันทำเอาเซนถึงกับไปต่อไม่เป็น เขาเอาแต่มองหนาฉันนิ่งๆ ริมฝีปากบางที่เจาะจิวอันเล็กอ้าค้างมองฉันอีกครั้ง สีหน้าตลกๆ ของเซนไม่ได้ทำให้ฉันหลุดหัวเราะอีกแล้ว ฉันจ้องเข้าไปในสองตาดำขลับของอีกฝ่าย จ้องมันอย่างนั้นเพราะอยากจะรู้ว่าในหัวเขาคิดยังไงกับประโยคพูดนี้ของฉัน

“ฉันสามารถให้อภัยแกได้ตลอดไปเลยเซน”