นิยายเรื่องนี้ไม่ได้อ้างอิง ประวัติศาสตร์ใดๆ เกิดจากจินตนาการล้วนๆ ของไรท์เอง ชื่อในนิยายและสถานที่เป็นชื่อที่แต่งขึ้นมา ไม่ได้พาดพิงถึงบุคคลใดทั้งสิ้น เนื้อหาเป็นการผสมผสานวัฒนธรรม การอยู่ การกิน บางส่วนแต่งขึ้นเอง อ่านเพื่อความบันเทิง สนุกเพลิดเพลิน ไม่มีดราม่า ไม่ชอบก็กดผ่านนะคะ

     ภาษาอาจจะไม่สละสลวยมาก เพราะไรท์เองไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่าน และติชมด้วยคำสุภาพนะคะ  ขอบคุณค่ะ

*******************

เนื้อเรื่อง

     เรามีชื่อเรียกเล่นๆว่าลูกชิ้นปลา มีอาชีพเป็นสแตนด์อินในการเล่นบทบู๊ต่างๆที่ถนัด เธอเก่งกาจด้านการต่อสู้ในทุกรูปแบบ ไม่ได้แค่เก่งมวยไทยเพียงเท่านั้น ยังเป็นคาราเต้ เทควันโด ฯลฯ เธอสนใจเรียนทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับการต่อสู่ในทุกๆแขนง ไม่ว่าจะเป็น ปืน ฟันดาบ หอก ฯลฯ

     ด้วยที่นิสัยออกจะห้าวๆหน่อยมาตั้งแต่เล็กๆ จะต่อยตีกับเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกัน หรือข้ามรุ่นก็ไม่เคยมีปัญหาแต่อย่างใด 

     อาชีพของเธอนั้นจะมีเข้ามาเป็นระยะๆ แล้วแต่ว่างานแต่ละงานจะถ่ายทำนานแค่ไหนยิ่งถ้าเป็นหนังบู๊ทั้งเรื่องก็จะต้องถ่ายทำนานหน่อย ดังนั้นงานแสดงบทสแตนด์อินแทนตัวหลักย่อมมีเข้ามาหาเธอเรื่อยๆ โดยเฉพาะหนังประเภทบู๊ แต่แล้ววันหนึ่งที่กำลังรับบทสแตนด์อินแทนนางเอกหนังเรื่องหนึ่ง เกิดมีความผิดพลาดขึ้นมา ทำให้ของประกอบฉากล้มทับจนเสียชีวิต

ณ โลกคู่ขนานแห่งหนึ่ง

     “โอยยยย…..เมื่อยตัวจังเลยแหะเหมือนกลิ้นหล่นจากที่สูงเลยแหะเรา”ลูกชิ้นปลา ที่ตอนนี้เริ่มจะรู้สึกตัวแล้ว

     “หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! ฮืออออออ…..ฮืออ…….เจ้าพวกนิสัยไม่ดีรังแกเด็กตัวเล็กกว่า พวกเด็กๆไม่ดีผลักน้องกลิ้งลงมาได้ยังไงกัน”พี่สาวไป๋เฝิ่นซือ

     พี่สาวค่อยๆไต่ลงทางลาดข้างทางไปหาน้องสาวคนเล็กของเธอที่นอนคว่ำหน้านิ่งจนน่ากลัว!!!

     “ตื่นเถอะนะน้องสาว ตื่นนะ…ฮืออ…ฮืออ…..”พี่สาวไป๋เฝิ่นซือ

     “พวกมันทำน้องสาวเจ็บ อัดมันให้เละ..!!!”พี่ใหญ่เหอเฝิ่น

     “เตะ และต่อยให้หนักๆพวกเรา…!!!”พี่รองไป๋หมีเฝิ่น

     “ลุยเลยพวกเรา….”บรรดาพี่น้อง ลูกพี่ลูกน้องพากันตะลุมบอนเด็กอีกกลุ่มจากต่างหมู่บ้าน

     เสียงที่ดังโหวกเหวกโวยวายจากรอบๆ และไหนเสียงเด็กผู้หญิงที่เรียกอยู่ใกล้ๆหู และมีใครบางคนเขย่าตัวของเธอไปมาอีกต่างหาก..!!!

     เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ อย่างงงงวยมากๆเพราะสิ่งแรกที่เห็นก็คือหญ้า…!!! 

     “เฮ๊ย…เรามานอนที่ข้างทางได้อย่างไรกันไม่ได้ว่าอยู่ที่กองถ่ายหรอกเหรอเนี่ย?????”ลูกชิ้นปลา

     ในขณะที่กำลังงงๆอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวของเธอเอง มันก็เหมือนกับสมองเบลอๆมีเรื่องราวของเด็กคนหนึ่งค่อยๆเข้ามาให้เธอได้รับรู้ 

     และสมองที่ได้รับรู้เรื่องสุดท้าย ท้ายที่สุดนี่น่ะสิทำให้เธอถึงกับต้องโมโหปรี๊ดขึ้นมาทันทีเลย เป็นเพราะว่าเธอโดนเด็กที่โตกว่าท่าทางนักเลงเตะเธอกลิ้งลงมาข้างทางนี่แหละ!!! 

     และเธอเองก็รีบหันไปมองทางต้นเสียงที่กำลังส่งเสียงดังวุ่นวายกันอยู่ เพราะเธอเห็นเด็กผู้ชายมากมายหลายสิบคนที่กำลังพากันตะลุมบอนต่อยตีกันอย่างดุเดือดในเวลานี้    

     แต่ที่แน่ๆสายตาของเธอตอนนี้พุ่งไปที่เป้าหมายของเด็กโตคนหนึ่ง ที่ว่าโตเนี่ยก็เพียงแค่อายุ 10-11 ปีไม่น่าจะเกินนี้แต่เจ้าของร่างเดิมที่เธออยู่นี่อายุเพียงแค่ 3 ปีเท่านั้น 

     “น้องสาวตื่นแล้ว พี่สาวดีใจที่สุดเลย!!! ฮึก…ฮึก…”พี่สาวไป๋เฝิ่นซือ

     “พี่สาวไม่ต้องร้องไห้นะ ตอนนี้โร่วว่าน(ลูกชิ้น)จัดการเอาคืนเจ้าเด็กเหลือขอพวกนั้นก่อนนะพี่สาว!!! ฮึ่ม….”โร่วว่าน

     “...........????”พี่สาวไป๋เฝิ่นซือ ขมวดคิ้วอย่างสงสัยคำพูดของน้องสาวของเธอ

     “ฟึ่บ…ฟึ่บ…..”โร่วว่านปัดเศษฝุ่นเศษหญ้าตามเสื้อผ้าของเธอออก และก็ก้าวขาสั้นๆขึ้นไปด้านบนอย่างมุ่งมั่น

     “หยุดดดดดดเดี๋ยวนี้นะเจ้าเด็กเหลือขอออทั้งหลายยยยยยยย…”โร่วว่าน ตะโกนเสียงดังมากๆออกมาจากไหนก็ไม่รู้

     “น้องตื่นแล้ว…..!!”พวกพี่ชายทั้งหลาย 

     “ตุ้บ…ตับ….เพี๊ยะ….ปั่ก……”แต่ก็ต่อยเตะกันต่อเนื่อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     เด็กผู้ชายที่เธอหมายตาเอาไว้ตอนนี้กำลังกอดอกมองดูคนอื่นๆตะลุมบอนต่อยตีกันอย่างมีความสุข เธอเดินเข้าไปหา และเรียกเจ้าเด็กนั่น

     “ปั๊ก…….”โร่วว่านโยนหิ้นก้อนเล็กๆเขวี้ยวไปทางเด็กคนนั้น

     “โอ๊ยยย…….ใครน่ะปาก้อนหินใส่เรา หนอยยยอยากตายใช่หรือไม่กัน??”เด็กผู้ชายฝ่ายตรงข้าม

     “ว่าไงเด็กน้อย….ฉันเองแหละที่ขว้างก้อนหินไปน่ะมีปัญหาไหมล่ะ???”โร่วว่าน

     “...............!!!”พี่สาวเฝิ่นซือ

     “ฮือ……..เมื่อกี้เรียกใครว่าเด็กน้อยฮะ???”เด็กผู้ชายคนนี้ที่หันมามองคนที่  

     “ตัวเท่าลูกหมา อยากลองดีอีกใช่ไหม เมื่อตะกี้นี้ยังเจ็บไม่พอออ????”เจ้าเด็กผู้ชายฝ่ายตรงข้าม

    “โอ้….รอบนี้ไม่แน่นะอาจจะมีคนบางคนร้องเป็นลูกหมาแทนเลยก็ได้นะ”โร่วว่าน

     “หนอยยยยยย อย่าคิดว่าเป็นเด็กตัวเล็กแล้วจะไม่กล้าต่อย เตะนะเมื่อตะกี้นี้ยังไม่เข็ดจริงๆล่ะสิ ได้เลย”เด็กผู้ชายฝ่ายตรงข้าม 

     “พี่ชายยยย..!!!ช่วยน้องเล็กด้วยยยยฮือออ……”พี่สาวเฝิ่นซือ

     “หวืด….หวืด…….”

     “...................”พวกพี่ชาย ที่มองมาตามเสียงที่พี่สาวเฝิ่นซือร้องเรียกอย่างตกใจออกมา 

    “เฮ้ย….ขาสั้นแบบนี้ไม่ดีเลย เขยิบไปอีกสัก 2-3 ก้าวสิ”โร่วว่าน ที่กำลังจะเริ่มเตะเจ้าเด็กคนนี้ก่อนที่จะเตะเธอแต่ว่ามันติดปัญหาตรงที่ว่าระยะห่างจนเกินไปกับขาสั้นๆของเธอมันเตะไปไม่ถึงตัวเจ้าเด็กนั่นน่ะสิ…!!!!

     “หึ้ย….เอาใหม่”โร่วว่าน

     “กระดึ๊บ……”เจ้าลูกชิ้นน้อยสไลด์ขาก้าวไปด้านหน้า และพอคิดว่าระยะนี้คงได้แล้วก็ส่งลูกถีบแบบเต็มๆฝ่าเท้าด้านซ้ายไปทันทีเลย

     “ปักกกก…….”ลูกถีบสวยๆเต็มๆส่งไป

     “ตุ้บ……….”

     “โอ๊ยยยยยยยยย……แงงงงงงง…แงงงง ไอ้ไอ้เจ้าตัวเล็กมันเตะเราแหงงงง!!”เจ้าเด็กผู้ชายฝ่ายตรงข้าม ที่โดนลูกถีบเพียงแค่ครั้งเดียวกระเด็นออกไปไกลเป็นเมตรเลยก็ว่าได้

     “............!!!!”พี่สาว และพวกพี่ชายทั้งหลายที่เป็นฝ่ายตัวเองและฝ่ายตรงข้าม

     “ขอต้อนรับสู่ระบบนักเลงเจ้านาย”ระบบนักเลง

     “............????”โร่วว่าน

 ********************

  ตัวละครหลัก

1.พ่อ ไป๋เหอเฟิ่นเพี่ยน (เส้นใหญ่)  อายุ 33 ปี

2.แม่ ไป๋ตั้นเมี่ยน (บะหมี่เหลือง) อายุ 30 ปี

3.ลูกชายคนโต ไป๋เหอเฝิ่น แฝดพี่(เส้นเล็ก) อายุ 10 ปี

4.ลูกชายคนรอง ไป๋หมีเฝิ่น แฝดน้อง(เส้นหมี่)  อายุ 10 ปี

5.ลูกสาวคนโต ไป๋เฝิ่นซือ (วุ้นเส้น) อายุ 5 ปี

6.ลูกสาวคนเล็ก ไป๋โร่วว่าน (ลูกชิ้น) อายุ 3 ปี (ตัวเอก)

####################

     นิยายใหม่เรื่องนี้ขอแปะเอาไว้ก่อนนะคะ เพราะคิดพล็อตเรื่องขึ้นมาได้กะทันหันกลัวลืม แต่อาจจะมีมาส่งให้อ่านบ้างนานๆครั้ง เพราะปรกติแล้วไร้ท์จะเขียนนิยายทีละเรื่องค่ะ เพราะไม่มีเวลาจริงๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่จะกดติดตามกันไปก่อนก็ได้นะ อิ..อิ..อิ..