ผมอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ในชนบทตามตะเข็บชายแดนที่ห่างไกลจากความเจริญ แต่อุดมไปด้วยป่าไม้และพรรณไม้นานาชนิดแห่งหนึ่งในประเทศไทย  ผู้คนในหมู่บ้านของผมพูดภาษาไทย และถูกเชื่อว่าสืบสายมาจากลูกหลานของชาวบ้านกับนักรบไทยที่ถูกส่งขึ้นมารบกับพม่าที่ทางภาคเหนือของประเทศไทย ตั้งแต่ช่วงยุคต้นของกรุงรัตนโกสินทร์  พอแพ้ศึกสงครามเนื่องจากฝั่งพม่ามีจำนวนทหารเยอะกว่ามาก  กองทหารไทยเล็กๆ ต่างก็พาครอบครัวของตนแยกไปหลบซ่อนตัวในเขตป่าลึกแบบนี้

แต่กลับมาที่เวลานี้ในช่วงต้นฤดูฝนในภาคเหนือ ปี พ.ศ. 2539... ตอนนี้แม่ของผมกำลังไม่สบาย นอนครางละเมอด้วยพิษไข้ ตัวร้อนจี๋  แม้ว่าแม่จะได้กินยาต้มสมุนไพรตำรับยาผีบอกที่รักษาได้แทบทุกโรคจากยายบ้านใกล้เรือนเคียงที่เปรียบเสมือนยายแม่เฒ่าผู้มากด้วยประสบการณ์แล้วก็ตาม  แต่แม่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะทุเลาลงเลย  เพราะแม่ยังนอนละเมอ กระสับกระส่าย ตาแดงก่ำ ตัวร้อนจี๋ ปากแห้งจนแตก เหงื่ออกจนชุ่มหน้าผาก  ดูเหมือนแม่จะหลับๆ ตื่นๆ แต่ไม่มีทีท่าของการมีสติ