“เฮ้ย…นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย…”

เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืด ผมไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่ไหน แสงไฟริมถนนติด ๆ ดับ ๆ มันดูเก่าโทรมแต่ก็คล้ายคลึงกับเมืองหลวงที่ผมคุ้นเคย

ผมชื่อ กิจคเชนทร์ …หรือถ้าจะเรียกให้สั้น ๆ ว่า “เชน” ก็ได้ ผมเป็นเพียงพนักงานกินเงินเดือนธรรมดา ๆ ที่กรุงเทพฯ เวอร์ชันโลกเดิม—ใช่ โลกเดิมที่ผมเพิ่งจากมาเมื่อสักครู่

ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก… ผมเลิกงานดึก ฝนตก รถติด เดินเข้าอพาร์ตเมนต์ด้วยสภาพหมดแรง พอตื่นขึ้นอีกที โผล่มากลางซอกตึกแปลก ๆ แถมขยะเกลื่อนกลาดเหมือนโลกถูกทิ้งร้างมานานหลายปี

“เฮ้ย! มีใครอยู่ไหม!?” ผมตะโกน รู้สึกได้ถึงความวังเวง ระหว่างที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์มาดู…สัญญาณก็ไม่มี มีแต่แบตที่ค้างอยู่ 30%

ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ก็มีเสียง “แฮ่…กึ๊ก ๆ กัก ๆ” จากเงามุมตึก ชายผอมโซ เดินเซ มองผมด้วยสายตาคลั่ง

“คุณ…โอเคไหม?” ผมเอ่ยปากถาม พลางถอยหลังอย่างระแวง มันไม่ได้ดูเหมือนขอทานทั่วไป แต่มัน…พุ่ง เข้ามาเร็วชิบ—

“เหวอ!!”

ทันใดนั้น มันกัดเข้าที่คอผมอย่างจัง! ความเจ็บปวดแล่นจี๊ดทะลุไปถึงกระดูก ผมแทบจะผลักมันออกไม่ทันด้วยซ้ำ เลือดฉีดพุ่ง กระเด็นเปื้อนเสื้อเหมือนหนังสยองขวัญราคาแพง

ผมเสียหลักล้มลง…สายตาพร่ามัว หูก็เริ่มอื้อ…รู้สึกเหมือนเลือดกำลังไหลออกเป็นลิตร ๆ แต่สติกลับยังชัดเจนอยู่แปลก ๆ

“นี่เราจะตาย…ตั้งแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยเหรอวะ!?”

ลมหายใจเริ่มขาดช่วง แต่ในสมองกลับคิดตลก ๆ สารพัด—เจ้านั่นยืนชูมือ ขากรรไกรมันปริราวกับสัตว์ป่า แต่ดวงตาแสดงถึงความหิวโหยสุดขั้ว

แต่แทนที่ผมจะกลายเป็นซากศพไร้สติ—ทำไมกลับค่อย ๆ ขยับตัวได้อีกครั้ง? ผมควรจะสิ้นใจ แต่ร่างกายมันยังตัดสินใจ “ลุกขึ้น” ทั้งที่คอยังมีแผลฉกรรจ์

“…อะไรกัน? ทำไมเรายัง…มีสติ…”

คำตอบคือ เชื้อไวรัสซอมบี้ที่มันกัดใส่ผม ได้ไหลเข้าสู่ร่างกาย ผมกลายเป็น “สิ่งใหม่” ที่ไม่ใช่มนุษย์ปกติ แต่ก็ไม่ใช่ซอมบี้ไร้สมอง—

—นี่คือ จุดเริ่มต้นของการผจญภัยในโลกคู่ขนานแห่งนี้…

ในโลกที่เต็มไปด้วยซอมบี้, มนุษย์ผู้พยายามรอดตาย, กลุ่มอำนาจแต่ละฝ่าย และ “วิวัฒนาการ” สุดแปลกประหลาด!

และมันจะพาผมไปเจออะไรต่อจากนี้บ้าง…โปรดติดตาม