ผมชื่อแซม (หรือบางคนเคยเรียกผมว่า “กานต์”) เคยเป็นแค่แพทย์สนามธรรมดาๆ คนหนึ่ง ซ่อมแซมบาดแผล ดูแลเพื่อนทหารยามออกลาดตระเวน หรือแอบคอยเย็บแผลชาวบ้านที่โดนเศษกระสุนลูกหลง ภายใต้หมอกควันแห่งสงครามที่ไม่เคยมีใครบอกว่าใครถูกหรือผิด

มันคงเป็นชีวิตที่ผมจะใช้ไปจนตาย หาก “ไวรัสซอมบี้” บ้าบอไม่โผล่มาทลายทุกอย่างจนพังพินาศ…แรกเริ่มไวรัสตัวนี้มันไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แค่ทำให้ติดเชื้อ มีอาการคล้ายไข้หวัดนิดๆ หนักหน่อยก็แค่ต้องกักตัวอยู่โรงพยาบาล แต่แล้ววันหนึ่งไวรัสมันเหมือน “ผ่าเหล่า” พัฒนาเป็นสายพันธุ์ใหม่ที่ทำให้ผู้คนกลายเป็นซากศพเดินได้ แถมยังหิวโหยไม่สิ้นสุด ระบาดเร็วกว่าที่ใครจะหยุดทัน… จากนั้นโลกเดิมของผมก็แตกสลายไปอย่างไม่มีวันเหมือนเดิมอีก

แต่ให้ตายเถอะ… ใครจะคิดว่าไอ้ไวรัสซอมบี้นี่…มันไม่ใช่จุดจบที่แท้จริง มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นของหายนะที่ใหญ่กว่าล้านเท่า

“การรวมมิติ” คือคำที่บางคนเรียก บางคนบอกว่ามันเป็น “การทดลองระดับจักรวาล” บางคนบอกว่าเป็น “แผนการของพระเจ้า” ส่วนตัวผมไม่เชื่อทั้งนั้น เพราะผมไม่เข้าใจมันเลยสักนิด

คืนหนึ่ง โลกทั้งใบเกิดแผ่นดินไหว ทำให้ท้องฟ้าบิดเบี้ยวอย่างไม่เคยเป็น ผู้คนแตกตื่นวิ่งหนีแต่ไม่รู้จะหนีไปไหน อยู่ๆ พื้นดินก็แยกออกเป็นช่องว่างแปลกประหลาด มีแสงสีบางอย่างฉายพาดผ่านท้องฟ้า เหมือนม่านพลังงานกำลังซ้อนทับมิติที่เรามองไม่เห็นอยู่

และจากนั้น มนุษย์… ไม่สิ มันอาจไม่ใช่แค่มนุษย์ เพราะเท่าที่ผมเห็นคือ “สิ่งมีชีวิตแปลกๆ” ทั้งหุ่นยนต์จักรกล สัตว์ประหลาด คนติดไวรัสอีกแบบ สิ่งมีชีวิตเหมือนเอเลี่ยน ก็เริ่มกรูกันเข้ามาบนโลกเรา (หรือบางทีเราก็ถูกรวมเข้าไปในโลกของพวกเขาก็ไม่รู้) ทุกอย่างแทบจะ “หลอมเป็นโลกเดียว” กันในชั่วข้ามคืน

ผมเรียกมันว่า “Endless Night” — เพราะตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา… ทุกย่างก้าวก็เหมือนตกอยู่ในความมืดมิดที่แทบจะไร้จุดสิ้นสุด

ผมยังจำได้ว่าคืนนั้น ผมได้พบกับเมย์ ครั้งแรกที่เราเจอกัน เธอดูเหมือนนักข่าวสาวธรรมดา แต่กลับรู้เรื่อง “The Convergence” ก่อนคนอื่นๆ เธอบอกว่าเธอได้ “คำเตือน” จากบางสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ แต่เธอไม่เคยอธิบายอย่างชัดเจนว่าคือใครหรือคืออะไร เธอแค่บอกว่า “เราจะต้องเตรียมรับมือกับคลื่นหายนะที่ไม่ได้มีแค่ไวรัสซอมบี้”

ส่วนบอส… เอาตรงๆ นะ ผมไม่รู้ชื่อจริงเขาคืออะไร รู้แค่โคตรจะเก่ง จังหวะที่เราเจอเขา คือเขาโดนซอมบี้รุมต้อนจนมุม แต่เขาก็ยังลุกขึ้นมาลากปืนกลยิงกระหน่ำแล้วกระซวกพวกนั้นแตกกระจาย ฉากนั้นผมยังขนลุกเลย พอผมเข้าไปช่วยดูแผลถึงรู้ว่าไอ้หมอนี่ “ติดเชื้อ” เรียบร้อยแล้ว แต่เชื้อไม่ทำให้เขาเป็นซอมบี้เหมือนชาวบ้าน บอสเหมือนกลายเป็น “ร่างทดลอง” อะไรสักอย่างที่อัพเกรดตัวเขาให้แข็งแกร่งเกินมนุษย์ไปอีกขั้น

ผมเลยตัดสินใจร่วมเดินทางกับสองคนนี้ และมีสมาชิกคนอื่นๆ ที่เราเจอระหว่างทางมารวมแก๊งด้วย แต่เอาไว้ค่อยแนะนำทีหลัง เพราะแต่ละคนก็ประหลาดไม่แพ้กัน โดยเฉพาะ “บางคน” ที่มีพลังเหมือนจะใช้เวทมนตร์ได้…

หลังจากการหลอมรวม เราค้นพบว่านี่ไม่ใช่แค่เรื่องของ “ซอมบี้” อีกต่อไป เราได้เจอกองทัพหุ่นยนต์สังหารจาก The Machine Dominion เหล่าผู้ใช้เวทมนตร์ที่หนีตายมาจาก The Arcane Ruins ปีศาจจาก The Demon Abyss ที่หลุดออกมาอย่างอิสระ นักรบอมตะจาก The Warlord Earth และอีกมากมายถึง 30 โลก (หรืออาจจะมากกว่านั้นที่ซ่อนเร้น) ซึ่งแต่ละโลกก็เคยผ่านวันสิ้นโลกของตัวเอง จนแทบไม่เหลือความหวัง พอมันถูก “ยำรวม” กันเข้า สภาพก็ยิ่งมั่วตึ้บไปหมด เหมือนเด็กเอาทรายคนละสีมาเทรวมกัน คละเคล้าจนแยกไม่ออก

แต่มันไม่ใช่แค่ความโกลาหล มันยังเต็มไปด้วย “โอกาส” — โลกบางแห่งมีเทคโนโลยีล้ำยุคอย่างน่าเหลือเชื่อ (เช่น จักรวรรดิต่างดาว หรือ AI ครองโลก) บางแห่งก็มี “พลังลี้ลับ” ที่เกินจินตนาการ ถึงขั้นย่นย่อมิติ หรือสะกดรอยความตาย แต่ไม่ว่าจะเทคโนโลยีหรือเวทมนตร์ ล้วนกลายเป็นดาบสองคม ที่อาจพลิกชะตากรรมของเรา… หรือไม่ก็อาจส่งเราลงหลุมศพได้ในพริบตา

เมื่อ “ทุกเผ่าพันธุ์” รู้ว่าต้องแย่งชิงทรัพยากร จำกัดและเสี่ยงกับการสูญพันธุ์อีกครั้ง สงครามจึงเลี่ยงไม่ได้ ในขณะที่เราก็ยังไม่รู้ว่า “ใคร” หรือ “อะไร” เป็นตัวการแท้จริงอยู่เบื้องหลัง The Convergence

“เราจะเอายังไงต่อ?” ผมถามตัวเองทุกคืนก่อนจะหลับตา และพอเช้ามาก็ต้องลุกขึ้นมาสู้กับอะไรสักอย่างเสมอ… ซอมบี้ หมาป่ายักษ์ปีศาจ ฝูงเอเลี่ยนทาส หุ่นยนต์ไล่สังหาร หรือแม้กระทั่งมังกรเพลิงที่โผล่มาจากรอยแยกมิติ (บ้าไปแล้วใช่ไหมล่ะ?)

แต่ผมก็ยังยืนยันจะเดินหน้าต่อไป เพราะมันไม่มีทางเลือกอื่น ไม่สู้ก็จบ ไม่หนีก็ถูกกลืน แต่… พวกเราจะไปสิ้นสุดตรงไหน ผมเองก็ยังไม่รู้