“ ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไปส่งนายแน่..แต่เราต้องคุยกันก่อน”

“ผู้พันซีหยาง ! จะให้ผมพูดกี่ครั้งว่า ระหว่างเราไม่มีอะไรทั้งนั้น เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

“หานเย่ว!!”

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณต้องการอะไรจากผม แต่ผมขอร้องว่าอย่ามายุ่งกับผมและลูกอีก”

“ทำไมลืมเรื่องของเราไปหมดแล้วหรือไง..เรียกฉันซะเหินห่าง..ถามจริงๆ จำไม่ได้หรือว่าเราเคย…”

“เคยอะไร..เราไม่เคย…อื้อ…อึก” 

ซีหยางดึงตัวหานเย่วเข้าไปใกล้พร้อมกับช้อนท้ายทอยเอียงใบหน้ามาบดจูบปากบาง

“อื้อออ~~~~”

หานเย่วตัวสั่นสะท้านพยายามผลักเขาออก ทั้งใช้กำปั้นเล็กทุบท่อนแขนคนตัวโตที่ดึงเขาเข้าหาแล้วบังคับจูบ

ซีหยางใช้ริมฝีปากหนาขบเม้มริมฝีปากนุ่มละมุนที่แสนคิดถึง เขาออกแรงบีบคางหานเย่วจนอีกฝ่ายยอมเผยอปากรับการสอดแทรกด้วยลิ้นอุ่นของเขา

“หืม.....”

ซีหยางใช้ความชำนาญในการจัดการคนตัวเล็กให้เลิกดื้อกับเขาสักที เด็กที่เคยมีรอยยิ้มสดใส มีแต่ความอ่อนโยนให้เขา ตอนนี้กลับเถียงเขาฉอดๆ ไม่ฟังอะไรแถมยังไล่เขาให้ออกไป

“อึกก.. อื้อออ”

หานเย่วหายใจติดขัด เริ่มจะหายใจไม่ออก เขาจิกเล็บเข้าที่แขนแกร่งเพื่อหวังจะให้ซีหยางหยุด แต่มันกลับรุนแรงไปด้วยรสจูบเร่าร้อนของเขาจนหานเย่วเริ่มอ่อนระทวย จากที่ขัดขืนกลับหยุดนิ่งยอมให้เขาจูบจนพอใจ หานเย่วได้แต่หลับตาลงจนน้ำตามันไหลออกมาอาบสองแก้ม

...ทำไมถึงหนีผู้ชายคนนี้ไม่ได้สักที

!....