“เป็นหม้ายแล้วอย่างไร? มีลูกติดแล้วอย่างไร? ข้าแค่จะใช้ชีวิตไปวัน ๆ ไม่ขอวุ่นวายกับใคร”

ซูหรูเหมย คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ทะลุมิติมาในร่างหญิงหม้ายลูกหนึ่ง ถูกคนทั้งหมู่บ้านดูถูกว่าเป็นภาระไร้ค่า แต่ใครสน? นางตั้งใจแค่ ปลูกผัก เลี้ยงลูก กินอิ่ม นอนสบาย ไม่คิดไปยุ่งเกี่ยวกับใครให้เสียพลังงาน

แต่เรื่องวุ่นวายก็ยังเข้ามาไม่หยุด…

บ้านเก่าผุพัง? หาเงินซ่อมเองก็ได้!

ถูกทวงค่าเช่า? แค่เจ้าของที่ดินเย็นชา จะไปกลัวอะไร! ก็ผลัดไปก่อนสิ

ชาวบ้านกลั่นแกล้ง? ข้ามิต้องแคร์!

จนกระทั่งเจ้าของที่ดินผู้เย็นชา “เซียวอวิ๋นเทียน” กลับมาเคาะประตูบ้านแทบทุกวัน…

          “ข้ามากินข้าว!”

          เมื่อจะจ่ายค่าเช่ากลับไม่รับไม่พอยังไม่ยอมไปไหนอีกต่างหาก นางจึงยื่นคำขาด

          “หากท่านไม่รับ...ข้าจะไปเช่าบ้านหลังอื่นอยู่กับลูกไม่อยู่ที่นี่แล้ว”

          “ทำไม”

“จะอะไรเสียอีก...หลังคาก็โหว่ขนาดนี้ ประตูบ้านก็ใกล้จะพังเต็มที โจรขโมยผ่านเปิดเข้ามาง่าย ๆ แล้วนี่ท่านดูบ้านดินเหนียวนะ ฝนตกมาก ๆ ก็ชื้นเป็นเชื้อรา ข้าพอมีเงินนิดหน่อยแล้ว ไม่สู้พาลูกของข้าไปหาบ้านที่ดี ๆ กว่านี้หรือไง อีกอย่างที่นี่แม้ไม่ไกลจากตำบล แต่ว่าต้องเดินไปขายของ ขนของก็ลำบากอีกด้วย หากให้ลูกชายข้าไปอยู่บ้านดี ๆ กว่านี้เล็กน้อยข้าว่าดีกว่าอยู่ที่หมู่บ้านชิงเหอ”

“งั้นก็สร้างใหม่”

จากแค่ทวงค่าเช่า กลายเป็นช่วยสร้างบ้าน

จากแค่ผ่านทาง กลายเป็นเฝ้าดูห่าง ๆ ทุกวัน

จากแค่เจ้าของที่ดิน กลายเป็น…

“ท่านพ่อ?” (ว่าแต่ใครเรียก?!)