นิยายเรื่องนี้ไม่ได้อ้างอิง ประวัติศาสตร์ใดๆ เกิดจากจินตนาการล้วนๆ ของไรท์เอง ชื่อในนิยายและสถานที่เป็นชื่อที่แต่งขึ้นมา ไม่ได้พาดพิงถึงบุคคลใดทั้งสิ้น เนื้อหาเป็นการผสมผสานวัฒนธรรม การอยู่ การกิน บางส่วนแต่งขึ้นเอง อ่านเพื่อความบันเทิง สนุกเพลิดเพลิน ไม่มีดราม่า ไม่ชอบก็กดผ่านนะคะ

     ภาษาอาจจะไม่สละสลวยมาก เพราะไรท์เองไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่าน และติชมด้วยคำสุภาพนะคะ  ขอบคุณค่ะ

********************

ตัวละครหลัก

1.พ่อ ซุนอิ๋นอิ๋น (เงิน) อายุ 34 ปี

2.แม่ ซุนโส่วจั๋ว (กำไล) อายุ 33 ปี 

3.ลูกชายคนโต ซุนจ้วนสือ (เพชร) อายุ 10 ปี

4.ลูกชายคนรอง ซุนหวงจิน (ทอง) อายุ 8 ปี

5.ลูกสาว ซุนเจินจู (ไข่มุก) อายุ 6 ปี

6.ลูกสาวคนเล็ก ซุนยวี่ยวี่ (หยก) อายุ 4 ปี (ตัวเอก)

******************

เนื้อเรื่อง

     เธอมีชื่อเล่นเรียกสั้นๆว่า “หยก” ชื่อเต็มก็คือนางสาวมณีธารา เป็นสาวโสดมาถึงอายุ 45 ปีแล้ว เลี้ยงหลานๆเหมือนลูก ทำงานอิสระ

     แต่ว่ามีโรคประจำตัวคือหอบหืดนั่นเองปกติจะต้องพกที่พ่นยาติดตัวตลอดเวลาเลย แต่ว่าวันนี้น่ะสิหลานดันหยิบกระเป๋าของเธอผิดใบมาเพราะใบนี้ไม่มียาพ่นสำหรับโรคหอบหืดของเธอเอง

     “ยาพ่นให้ป้าหยกหน่อยเด็กๆ!!!”ป้าหยก

     “ฟืด…..แฮ่ก…แฮ่ก…..”

     “แย่แล้ว กระเป๋าใบนี้ทำไมไม่มียาพ่นของป้าหยกเลยล่ะ”หลานสาว

     ในขณะที่ทุกๆคนกำลังตกใจว่าย่าพ่นไม่ได้มีมาด้วยกำลังจะย้ายป้าหยกไปโรงพยาบาลทันทีแต่ว่า…!!!มันดูจะสายไปเสียแล้ว

     “เฮือก………”ลมหายใจสุดท้ายของเธอก็หลุดลอยไปแล้ว ถึงจะนำร่างของเธอส่งไปที่โรงพยาบาลก็ตามที แต่ป้าหยกของเด็กๆได้เสียชีวิตไปก่อนจะถึงโรงพยาบาลเสียอีก

ณ สถานที่หนึ่งในโลกคู่ขนาน

     และช่วงเวลาหนึ่งหยกรู้สึกเหมือนว่าล่องลอยไปในสถานที่ใดที่หนึ่ง และได้ยินเสียงใกล้หูของเธอเหมือนกับมีใครส่งเรียกกันอยู่ว่า……

     “ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ….ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ!!!!”คนที่รุมล้อมอยู่

     “แย่แล้ว ทำไมฮูหยินใหญ่ถึงนิ่งไปแล้วล่ะ พวกเรา!!!”คนกลุ่มหนึ่งที่ส่งเสียง

     พอหยกค่อยๆลืมตาตื่นมาเท่านั้นแหละก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังรุมล้อมเธออยู่ พร้อมส่งเสียงเรียก ฮูหยินใหญ่อยู่ตลอดเวลาเลย จนเธอเริ่มจะขมวดคิ้วสงสัยแล้วว่าฮูหยินใหญ่คือใครกัน????? และทำไมถึงได้พูดเรียกขานชื่อกันแปลกๆแบบนี้ด้วย???

     และเพียงไม่นานความคิดสายหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ เลยทำให้เธอเองก็เข้าใจเลยว่า “ฮูหยินใหญ่” ที่บรรดาคนที่รุมล้อมก้มมองเธออยู่นั้นคือใคร หยกก็ลืมตาโตเต็มที่ด้วยความตกใจ และลุกพรวดพราดขึ้นมาทันทีเลย

     “............!!!”หยก

     “ฮูหยินใหญ่ท่านฟื้นแล้ว ท่านฟื้นแล้ว!!!”บรรดาคนที่รุมล้อมอยู่แสดงสีหน้าและท่าทางดีอกดีใจมากๆ ที่เห็นหยกฟื้นขึ้น

     “เราเนี่ยน่ะหรือคือฮูหยินใหญ่??!!!”ซุนยวี่ยวี่(หยก) พึมพำออกมา

     “เฮ้อ….ช่างเหอะจะเป็นฮูหญิงหย่ง….ฮูหยินใหญ่อะไรก็ช่าง ว่าแต่ว่ามีอะไรติดตัวที่พิเศษๆมาเป็นตัวช่วยในโลกนี้บ้างไหมนะเจ้าหยกเอ๊ยยยย…..ไม่งั้นคงจะเอาตัวรอดยากแน่ๆเลยนะเนี่ย ตัวจิ๊ดเดียวแถมเป็นม่ายตั้งแต่อายุยังน้อยอีกต่างหากเฮ้อ……..”ซุนยวี่ยวี่ 

     เจ้าตัวที่มองดูมือ และเท้าสั้นๆของตัวเองในตอนนี้อย่างนึกสงสารตัวเอง และสนใจกับเครื่องแต่งกายของคนยุคโบราณนี้อีกด้วยช่างน่าสนใจมากจริงๆ ในขณะที่กำลังสังเกตุชุดของตัวเองและคนรอบๆข้างที่รายล้อมตัวเองอยู่ จู่ๆก็รู้สึกได้ว่ามีความผิดปรกติอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

      แน่นอนว่าหยกเองที่พูดขอว่าอยากมีอะไรพิเศษติดตัวมาที่โลกแห่งนี้ด้วย ก็เหมือนฟ้าดินจะได้ยินที่เธอพูดเพราะคำจู่ๆ ยวี่ยวี่น้อยก็รู้สึกเหมือนกับว่ารับรู้อะไรบางอย่างที่พิเศษจริงๆ ได้ว่า…….

     “เสียงอะไรกัน…??? กลิ่นอะไรกัน…??? เดี๋ยวนะะทำไมสายตาเราถึงได้ย๊าวววยาวเห็นอะไรไกลๆได้ขนาดนี้เลยด้วยงั้นเหรอเนี่ย…???!!! 

     แต่เดี๋ยวนะ..!!!จู่ๆทำไมจะตาดี หูดี จมูกดีแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย..!!!หรือว่านี่คือสัมผัสรับรู้พิเศษที่เรามี…เยี่ยมไปเลยรอดแล้วทีนี้…!!!”ซุนยวี่ยวี่

************************

หู = ที่ได้ยินจากระยะไกลๆ ไม่ว่าใครจะทำอะไรหรือพูดอะไรล้วนแต่ได้ยินถ้าต้องการ แม้ระยะทางไกลมากแค่ไหนก็ตามไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด 

      ตา = ที่สามารถเห็นได้ชัดเจนในระยะทางที่ไกลมากๆ เสมือนกับตัวเองอยู่ตรงที่นั้นเองเลย 

      จมูก = ที่สามารถรับกลิ่นได้แม่นยำว่าคือกลิ่นอะไร แม้กระทั่งอยู่ใต้ดินฝังกลมลึกแค่ไหนก็สามารถได้กลิ่นของมันอย่างแน่นอน..!!!