"ฟังเอาไว้ให้ดี แล้วจำเอาไว้นะ ฉันไม่อยากแต่งงานกับเธอ"

"โอ๊ยยยย ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูก็ไม่อยากแต่งกับคุณเหมือนกัน ผู้ชายดี ๆ กว่าคุณ มีตั้งเยอะตั้งแยะ" 

"เธอว่ายังไงนะ มีคนที่ดีกว่าฉัน...อย่างนั้นเหรอ"

"ค่ะ ทำไมคะ คุณคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นมากนักเหรอ โอ๊ย ตายแล้วคุณไปเอาความมั่นหน้า มั่นใจ นี้มาจากไหนคะ"

"ฉันคือนายภารัญ อัครเดชเดชา คนที่ผู้หญิงครึ่งค่อนประเทศ อยากได้เป็นสามี"

"สงสัยหนูจะไม่ได้อยู่ครึ่งนั้นค่ะ เพราะสำหรับหนู คุณไม่ได้ดีไปกว่าคนอื่นเลยสักนิด อย่างมากก็แค่โชคดีที่เกิดมาในครอบครัวคนรวย  แต่น่าเสียดายดันเป็นลูกทรพี ขนาดแม่ตัวเองป่วยใกล้ตาย ยังไม่คิดมาดูดำดูดี เห็นผู้หญิงอื่นดีกว่าแม่ที่คลอดตัวเองมาแท้ ๆ แม่ป่วยนอนอ้าปากพะงาบ ๆ อยู่ในโรงพยาบาล คุณยังมีแก่ใจไปอี๊อ๋อเอาใจแฟน  ผู้ชายแบบนี้ หนูไม่เอามาทำพันธุ์หรอกค่ะ เก็บจิ๋มเอาไว้นั่งฉี่ดีกว่า"

"นี่เธอ !!"

*

*

*

“พี่รัญขา” คนเมาที่ภารัญคิดว่าหลับไปแล้วขยับตัวซุกเข้ามาอยู่กลางอ้อมกอด

“หือ ว่าไงครับ”

“หนูขอจับอันนี้พี่รัญได้ไหมคะ” มือบางคว้าหมับจับพวงเนื้อใต้ร่มผ้ากางเกงนอนของภารัญ มือเล็กขยำบีบจนเขาสะดุ้ง

“กานต์!!!”

“ใหญ่จังเลย”

“ยัยเด็กบ้านี่ ปล่อย”

“อื้ออออ หนูจะจับ”

“กานต์ไม่เอานะ อย่าซน”

“ขอจับหน่อยยยยย อะไรเอ่ย บ้องเท่าแขน ใบแล่นเสี้ยว หยำ หยำ หยำ อื้อออ ใหญ่จังเยย ใหญ่เยย วาสนาผู้ใดหนอ วาสนา นุกานต์หนอ...”

“คราวหน้าห้ามดื่มจนเมาอีกนะ ...”