ในโลกที่ผู้คนสามารถใช้พลังพิเศษจากอาวุธโบราณ ที่ถูกเรียกกันว่า ‘อาคม’ ระดับแรงค์ถูกจัดขึ้นมา ตัวผมนั้นถูกจัดให้อยู่ในระดับต่ำสุด เนื่องจากไม่มีพลังใช้ในการต่อสู้กับอาคมคนอื่น ๆ ได้ แต่ว่านั้นแค่ตรรกะของพวกคนชั้นสูง ตั้งขึ้นมาก็เท่านั้น…

“สี่สิบแปด สี่สิบเก้า ห้าสิบ…อ่าาาาาาา”

ผมซึ่งกำลังดึงข้ออยู่บาร์เหล็กอันแข็งแรง ภายในที่พักอาศัยสุดปลอดภัย ค่อย ๆ ปล่อยมือที่กำลังจับพร้อมเช็ดเหงื่อจากการวอร์มร่างกายเบื้องต้นในตอนเช้า วันนี้เป็นวันแรกของสัปดาห์ที่สามหลังจากเหตุการณ์ที่โลกเย็นตัวลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ สภาพอากาศทั้งโลกเย็นตัวแบบเฉียบพลัน ทุกพื้นที่มีหิมะตกหนักเกือบตลอดทั้งวัน หนักมาจนมีหิมะถมกันหนาจนเทียบเท่าตึกสองชั้นเข้าไปแล้ว

แต่ในสภาพอากาศแบบนี้การจิบกาแฟอุ่น ๆ สักแก้ว ทานคู่กับขนมปังอบใหม่ ๆ พลางมองดูผู้คนที่เริ่มดิ้นรน ทั้งฆ่า ขมขืนแล้วก็ขโมยของกัน ก็ถือว่าเพลินตายิ่งกว่าดูข่าวช่องดังในรายการทีวีซะอีก…ก็แหม ระบบไฟฟ้าพังเกือบหมดตอนนี้อุปกรณ์ที่สามารถใช้ได้มีเพียงแค่อินเตอร์เน็ตกับวิทยุ แล้วก็พอแค่ใช้ชาร์จมือถือเพียงเท่านั้น บางพื้นที่ถ้าแย่หน่อยก็คงจะไม่มีให้ใช้ได้อีกเลยด้วยซ้ำ

แม้ตัวเองจะอยู่ใจกลางเมืองแต่เหมือนจะมีผมเพียงคนเดียวที่ได้นอน ในที่อุ่น ๆ แบบนี้ ในแต่ละวันก็ไม่ทำอะไรมากทำอาหารอร่อย ๆ ทุกมื้อจัดจานให้ดูสวย ๆ น่ากิน แล้วโพสต์ภาพพวกนั้นลงกลุ่มแชทของชุมชนทั้งหมด กวนตีนทุกคนที่หิวโหยใกล้อดตายเพราะไม่มีเสบียงเหลือ โดยเฉพาะอีพวกมนุษย์ป้านี่บอกเลยว่าสะใจมาก ๆ