“อ้ายจอม สิให้แป้งนัดอีหมวยออกมาคุยกับอ้ายจอมติ”

“เออ ไปจัดการให้อ้ายแน อีหล่าแป้งวันมื้อฮื้อ(วันพรุ่งนี้) ยามเช้ากะริมหนองน้ำใหญ่บ้านเฮานี่หล่ะ อ้ายสิไปรอถ่า

แต่อย่าให้ผู้ได๋เห็นเด้อ เดี๋ยวสิมีคนเอาไปลือให้เสียหาย ผู้สาวน้ำค้างของอ้ายสิเสียใจเอาได้”

“เฮ้อ! ก็ได้อ้าย แต่อ้ายอย่าไปด่า ไปทุบตีมันเด้อ อีหมวยมันน่าสงสารอยู่เด้ วันก่อนหล่าแป้งไปเห็นมัน มันก็ดูแปลกๆ ก้มหน้างุด ใบหน้าหมองคล้ำบ่สดใสเอาเสียเลย สงสารก็แต่บักหล่าไม้ที่ต้องดูแลพี่สาวมัน ที่ฮารางที(บางครั้ง)มันก็เพ้อ เว้าผู้เดียว ว่ามีผีตาม กลางคืน เขาก็ลือกันว่ามันก็เอาแต่ละเมอว่ามีผีมาเฝ้า มาเอาตัวมันกะเฮือนกะมี”

“ก็มันบ้ามันปวงจั่งซั่น พ่อใหญ่ยังสิบังคับให้อ้ายไปแต่งกับมันได้จั่งได๋ ฟังไปฟังมาทรงสิหลอนๆจังได๋ดู๋ ผีบ้าชัดๆ บ่เอานำดอกเด้อ”

“…..”

ต่อมา

ที่หนองน้ำโคกดอนแขวน

“อ้ายบ่อยากแต่งกับโต”(พี่ไม่อยากแต่งงานกับเธอ)

“…..”

“ถึงพ่อใหญ่สิบังคับอ้ายแต่งกับโตได้ แต่โตก็สิบ่ทางมีความสุข ย้อนว่าอ้าย บ่ได้ฮักโต อ้ายมีคนฮักแล้ว อย่าพยายามมาจับอ้ายเลยดีกว่า เดี๋ยวสิหาว่าอ้ายบ่เตือน ถ้ายังหน้ามึนสิหมั้นให้ได้ อ้ายสิเฮ็ดให้ได้ฮู้ว่า นรกจริงๆมันเป็นแบบได๋ เดี๋ยวก็สิได้ฮู้กัน!”

ชายตัวโตพูดขึ้นด้วยสายตาที่แสนปวดร้าวในใจ เพราะตนก็ถูกบังคับให้มาหมั้นหมายกับคนที่ตนนั้นไม่ได้รักจริงๆ

เลยมาพูดขู่แกมบีบบังคับคนตัวเล็กที่ยืนตัวสั่นเทาอย่างน่ารำคาญอยู่ใต้ต้นตะขบยักษ์ไม่ไกลจากหนองน้ำของหมู่บ้านนัก

“หมวยเข้าใจแล้ว อ้ายจอมบ่ต้องย่าน ว่าสิถูกไผบังคับให้แต่งงานกับหมวยดอก หมวยเข้าใจแล้วอ้าย”

คนตัวเล็กได้เพียงบอกกับคนตัวโตเสียงสั่น ทั้งกลัวทั้งเจ็บไปทั้งใจไม่แพ้กัน ได้แต่เพียงก้มหน้างุดไม่กล้ามองหน้าคนตัวโตเลยด้วยซ้ำ รักก็รัก อายก็อาย ที่คนที่ตนแอบรักมาพูดกับตนอย่างนี้ มันเหมือนถูกควักเอาหัวใจมาเหยียบซ้ำอยู่ในน้ำขี้สีก(น้ำสกปรก)อย่างไรอย่างนั้น

“ก็ดี อย่าให้อ้ายต้องเป็นผู้เว้าเอง มันสิผิดใจกันหมดเสียเปล่าๆ อย่าได้หวังสูงหลาย เฮาบ่สมกันดอก เข้าใจแล้วแม่นบ่”

“หมวยเข้าใจแล้วจ๊ะอ้าย”

“เออ จัดการให้เรียบร้อย อย่าให้อ้ายต้องผิดหวังล่ะ โต เป็นตัวปัญหาของเรื่องนี้ ปากมีก็เว้าออกมา

แล้วก็ต้องจัดการเรื่องนี้ให้อ้ายกับทุกคนให้ดี อ้ายไปล่ะ เดี๋ยวสิมีไทบ้านมาเห็นแล้วเขาสิเอาไปลือไปส่ากันผิดๆ อ้ายสิเสียหายเอาได้”

“…..”

พูดจบคนตัวโตก็รีบเดินจ้ำอ้าวกลับไปทันที อย่างไม่คิดที่จะสนใจคนตัวเล็กแม้แต่นิดเดียว

คนตัวเล็กที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้แต่มองตามคนตัวโตที่แสนใจร้ายไปอย่างนั้น ก็ถึงกับทรุดลงกับพื้นนั่งพิงตนตะขบยักษ์ปิดปากตัวเอง แล้วร้องไห้ออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง…

*** สวัสดีจ้า เปิดเรื่องใหม่ของchiratthan คนเดิมจ้า ตอนแรกแอบตั้งชื่อว่าจื้นสองด้วยนะ ฮ่า ฮ่า แต่เปลี่ยนแล้วนาาาาา

ขอแจ้งรีดที่น่ารักทุกท่านก่อนนะคะ เรื่องนี้ไม่ได้หวานแหว๋วฟิวส์กู๊ดอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์แบบจื้นเสียทีเดียวนะคะ ทุกตัวละครไม่ได้ขาวสุด ดำสุด ทุกคนมีความเป็นมนุษย์ที่มีทั้งดีทั้งร้ายในตัว มีพัฒนาการของตัวละครไปอย่างช้าๆ เดินเรื่องไปแบบช้าๆ ช้ามาก ฮ่า ฮ่า

แต่ทุกความช้าในการเดินเรื่องของทุกตัวละครนั้นจะมีรายละเอียด ความเป็นอยู่ ความเชื่อ อภินิหาร ผีสาง จอมขมังเวทย์ หมอผี การเล่นของ และความสัมพันธ์ บาปบุญคุณโทษ แม้แต่การทำเสน่ห์ทำของใส่กันในชนบทที่อยู่ห่างไกล

ทุกตัวละครมีความเชื่อมโยงกันอย่างช้าๆ มีโกรธ เกลียด ตลกใเห็นใจ จังไรแบบป่วงๆ ตามฉบับคนอีสานและมีปรับความเข้าใจกันอย่างช้าๆด้วยความเห็นอกเห็นใจกัน

ขอบอกว่า นอกจากคู่เอกของเราแล้ว ยังมีคู่รองที่น่ารักๆให้ติดตามกันอีกหลายคู่เลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นดีๆที่แสนน่ารักของรีดที่น่ารักของไรต์ทุกท่าน มาพูดคุยกันเยอะๆนะคะ อ่านทุกคอมเม้นเลยค่ะ

และเหมือนเดิมคือ ไรต์ขายตอนถูกมากๆ ฮ่าๆ ดังนั้นขอให้ช่วยมองข้ามคำผิดไปบ้างนะคะ พลีสสสส ปัญหาที่แก้ไม่ตก แก้ไปสิบรอบ ก็มีผิดอยู่ดี บางทีคำแปลกๆโผล่มาเฉย อย่างงงๆ แม่เจ้า!

ป.ล นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายแนวอีสาน ที่ไรต์คนโคราช ที่เรียกว่าอีสานพอกะเทินเขียนขึ้น ไม่ได้มีเจตนาบาดพึงถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่งให้ได้รับความเสียหายใดๆทั้งสิ้น ซึ่งมันอาจจะมีหลุดไทยคำลาวคำ ก็ถือว่าเป็นสีสันด้วยนะคะ เพราะบางทีไรต์ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน ฮ่า ฮ่า

สุดท้ายขอให้รีดอ่านนิยายเรื่องนี้อย่างมีความสุข เพลิดเพลินและผ่อนคลาย และขอฝากพี่ๆรีด เอ็นดูน้องๆในนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ

ร๊ากกกก รักนะ จุ๊บๆๆ

By chiratthan