ไม่นานทิวไม้ก็เดินออกจากห้องน้ำ ไม่ใส่เสื้อ มีแค่ผ้าขนหนูพันรอบเอว ทำให้ผมจ้องสำรวจเขาได้ทั้งตัว

เขาเป็นคนตัวสูงเพรียว มีกล้ามเนื้อพอให้เห็นบาง ๆ ทั้งที่หน้าอก หน้าท้อง และต้นแขน ผิวของเขาออกขาวซีดเหมือนคนไม่เคยถูกแดด...เหมาะจะไปเป็นพระเอกหนังแวมไพร์

“พร้อมยัง จะได้นอนกัน” 

“ใครจะเป็นรุก แล้วใครจะรับ”

ผมถามกลับ เพราะไอ้คำว่าพร้อมนี้ คือพร้อมแต่จะรุก แต่ถ้าจะให้ตั้งรับก็ทำไม่เป็นเสียด้วย ที่ผ่านมายังไม่เคยได้ลองเป็นรับเลยสักครั้ง แถมไม่รู้ด้วยว่าต้องทำยังไง เลยบอกไม่ได้ว่าจะชอบหรือไม่

ทิวไม้หรี่ตามองผมเหมือนกำลังประเมิน แล้วเขาก็ช่วยตัดสินใจให้

“เดี๋ยวกูรับเอง”

คำตอบกลับช่วยให้เรื่องง่ายขึ้นโข ผมแอบปาดเหงื่อในใจพยายามเก็บสีหน้าเอาไว้เต็มเหนี่ยว

เขาเข้ามาลงมือปลดกางเกงของผม พยักหน้าให้ผมลุกขึ้นจากเตียงเพื่อให้เขาลงไปนอนได้ถนัด แต่พอเขาเอาผ้าขนหนูออกให้ผมได้เห็นอาวุธพกนั่น...ผมถึงกับอ้าปากค้าง

อุบ๊ะ…ดีนะที่มันเป็นรับ!!!

“ใหญ่ฉิบหาย” 

น้ำเสียงกระซิบบ่นของผมทำให้ใบหน้าของคนถูกพูดถึงแดงก่ำ เขาขมวดคิ้วเหมือนความรำคาญเริ่มก่อตัว

“มึงไม่ได้เป็นรับแล้วจะบ่นทำเหี้ยอะไร มา…ทำเป็นเปล่า อย่าลืมทาเจลหล่อลื่นด้วย” 

…..

พิมพ์ครั้งแรก : พฤศจิกายน 2567

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์

(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ หรือคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด

เพื่อการสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์