ยินดีต้อนรับสู่โลกของ ‘หออาชาไนย’กระทรวงเวทมนตร์ที่ควบคุมทุกสรรพสิ่งเหนือธรรมชาติ!

ที่นี่คือสนามประลองของเหล่าผู้มีวิชา ผู้ฝึกฝนพลังตาม ‘ระดับขั้นพลังเวทมนตร์’

| อ่านฟรีมากกว่า 100+ ตอน |

เรื่องราวของเพียร ชายหนุ่มผู้ที่ได้ดำรงตำแหน่ง “ผู้ตรวจการ” ของกระทรวงเวทมนตร์ตั้งแต่ยังหนุ่ม

เขาต้องเผชิญหน้ากับพวก “ม้าพิธีการ” ซึ่งเป็นกลุ่มคนจากกระทรวง ที่ได้วางแผนเล่นงานตลอดเส้นทาง

ด้วยเพราะตำแหน่งนี้คล้ายจะเป็นเผือกร้อน!

[ บทนำ ]

หน่วยงานราชการลับแห่งหนึ่ง…ซึ่งอยู่คู่กับสังคมไทยมาอย่างยาวนาน หากจะกล่าวไปแล้วหน่วยงานนี้มีอายุขัยมากกว่า “จตุสดมภ์” ทั้งสี่ของไทยเสียอีก ซึ่งหน่วยงานนี้ถูกบันทึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ว่า “กระทรวงแพทยาคม” หรือจะกล่าวอีกนัยหนึ่งในภาษาศาสตร์ปัจจุบัน นั่นก็คือ “กระทรวงเวทมนตร์”

หากแต่พวกเขาไม่ได้สิ้นสลายหายไปในรัชสมัย…ล้นเกล้ารัชกาลที่ ๕

แต่ได้ปรับตัวเองซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังของสังคมไทยเรื่อยมา คอยปกป้องภยันตรายในรูปแบบต่าง ๆ ที่สุดแสนจะจินตนาการ

พวกเขาขนานนามเรียกตัวเองว่า “หออาชาไนย” 

ในนิยายเรื่องนี้มีการแบ่งระดับขั้นพลังอย่างชัดเจน 

ระบบพลังเวท : การเติบโตของผู้ใช้เวทมนตร์เปรียบเสมือนการขยายภาชนะกักเก็บพลังงาน จากจุดเริ่มต้นไปสู่ระดับที่สูงขึ้น

ระดับ 1-2 (สร้างแก้วน้ำ -> ตาน้ำ): จุดเริ่มต้นของผู้ฝึกตน คือการสร้าง "ภาชนะ" ในจิตใจเพื่อกักเก็บพลัง ก่อนจะพัฒนาเป็น "ตาน้ำ" แหล่งพลังงานแรกเริ่มของตนเอง

ระดับ 3-4 (ลอกบึง -> ดุจคลอง): พลังจะขยายตัวใหญ่ขึ้นเทียบเท่าบึงและลำคลอง ผู้ใช้จะเริ่มเรียนรู้การควบคุมพลังที่ซับซ้อนผ่าน "ประตูวิญญาณ"

ระดับ 5-6 (บรรจบแม่น้ำ -> พบสมุทร): ระดับของผู้ทรงพลัง พลังจะกว้างใหญ่ไพศาลดุจแม่น้ำและมหาสมุทร เป็นระดับของจอมเวทและผู้มีอำนาจในหออาชาไนย

ระดับ 7 (มีหรือเปล่า?)

ระบบอาวุธและของวิเศษ: อาวุธและวัตถุต่าง ๆ มีระดับพลังที่แตกต่างกัน

ของขลัง: วัตถุพื้นฐานที่ผ่านการปลุกเสก แต่ไม่มีจิตวิญญาณ

อาวุธเวท/อาวุธล้ำค่า: อาวุธที่มีพลังพิเศษแฝงอยู่ และอาจมีจิตวิญญาณในระดับเริ่มต้น

อาวุธวิญญาณ: อาวุธที่มีจิตวิญญาณเป็นของตัวเอง สามารถสื่อสารและรับคำสั่งได้

วัตถุชะตาชีวิต: อาวุธหรือของวิเศษขั้นสูงสุด ที่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับดวงวิญญาณและชะตากรรมของผู้ใช้

เชิญพบกับตำนานบทใหม่ของนิยายแฟนตาซีไทยได้แล้ววันนี้!

เปิดใจลองอ่านดูแล้วคุณอาจจะไม่ผิดหวัง

ขอบคุณครับ : ) 

สงวนลิขสิทธิ์ “ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์” ปี พ.ศ. 2537 และ พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ คัดลอก ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง และไม่อนุญาตให้ทำการสแกน บันทึก ถ่ายภาพ ไม่ว่ารูปแบบหรือวิธีการใด ๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์ เว้นแต่ว่าได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น