ความเดิมจากตอนที่แล้ว (รักสุดท้ายของกาลญาดา เล่ม 2)

เมื่อถึงลาสเวกัส ทุกคนต่างลงความเห็นกันว่าจะไม่เข้ากาสิโนเพราะสื่อสารกาลไม่ชอบการพนัน ชายหนุ่มคิดเสมอว่ามันคือบ่อเกิดแห่งความล่มจม ทั้งจาคอปและสองสาวเห็นด้วย สองหนุ่มจึงจะพาสาวๆ ไปนั่งรถบิ๊กบัสเที่ยวชมแลนด์มาร์กย่านสตริปแทน คืนแรกผ่านพ้นไปได้ด้วยดี พอกลับเข้าที่พักในโรงแรมก็หลับใหลกันไป

วันที่สองจาคอปพาทุกคนไปสวนสนุกในช่วงบ่าย กินอาหารที่นั่นและจองตั๋วเพื่อขึ้นไฮโรลเลอร์ ลาสเวกัสชมทิวทัศน์ตอนกลางคืนจากที่สูงแล้วขากลับก็เดินเที่ยวชมถนนสติปยามค่ำคืนอีกครั้ง ทุกคนเดินจนถึงน้ำพุเต้นระบำเบลลาจิโอ เพราะคนพลุกพล่านจนเบียดกันทำให้ญาดาหลุดออกจากลุ่ม ท่ามกลางคนตัวใหญ่ฝั่งตะวันตกหญิงสาวชาวเอเชียจึงดูตัวเล็กไปถนัดตา เธอเร่งฝีเท้าให้ทันคนอื่นแต่คืนนี้คนก็มากเป็นพิเศษ กลุ่มคนที่ไหลอย่างกับน้ำทำให้เธอสับสนและหลงทิศทาง

“คุณกาลคะ คุณกาล”

รติกาลได้ยินเสียงคนรักเรียกเขาชะงักหันหาเธอแต่ก็ไม่เจอถึงได้รู้ตัวว่าญาดาหายไป

“ญาดา” รติกาลถึงกับหน้าเสียหัวใจหล่นวูบเมื่อไม่เห็นเธออยู่ใกล้ๆ ตน

“คอปเตอร์ ญาดาหาย” จอคอปชะงักกึกหันกลับมาหารติกาล

“ห๊ะ!!”

จาคอปไม่แน่ใจในสิ่งที่เพิ่งได้ยินเขารีบคว้ามือจีนส์เอาไว้แล้วเดินกลับมาหารติกาล

“นายว่าไงนะ”

“ญาดาหาย”

ดวงตาของรติกาลเบิกโพลง ตกใจสุดขีดที่ตนเผลอเพียงแป๊บเดียวในตอนที่เดินสวนกับกลุ่มฝูงชนญาดาก็หายไปทันที

“ทางไหนล่ะ”

รติกาลตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทยไม่รู้จะสื่อสารกับวิญญาณแถวนี้รู้เรื่องหรือเปล่า ที่สำคัญวิญญาณเหล่านั้นจะช่วยเขาไหมมันไม่ง่ายเลย ชายหนุ่มตกใจหน้าเสียหันรีหันขวางมองหาทิศทาง กระเป๋าและมือถือของเธอก็อยู่ที่ตน

“รติกาล นายไปทางนั้น ฉันกับคุณจีนส์จะไปทางนี้ ฉันจะโทรหาเป็นระยะนะรติกาลตั้งสติได้ยินรึเปล่า” เขาฟังทั้งที่น้ำตาร่วงเผาะ

“กาล พี่/คุณกาลคะ ตั้งสติค่ะ” จาคอปและจีนส์เรียกสติเขากลับคืนมา ในขณะที่จาคอปจับแขนเขาเขย่า

“โอเค ฉันจะตั้งสติ” รติกาลพูดทั้งยกมือขึ้นปาดน้ำตา