เมื่อ ภรัญ หนุ่มเมืองกรุง ตั้งใจลาพักร้อนหนีไปพักผ่อนไกลถึงกลางหุบเขา หากแต่ใครเล่าจะรู้ว่า นอกจากเขาจะไม่ได้พักผ่อนร่างกายแล้ว ที่นี่ยังมีเจ้าตัววุ่นวายที่ทำให้หัวใจของเขาเพลียแล้ว เพลียอีก....

"คุณเอาไม้นั่นไปสอยมะละกอลูกแดง ๆ แล้วเอามาสับใส่กะละมังไว้ผมจะเอาไปให้ไก่กิน"

"นี่นายใช้ให้ฉันไปเก็บมะละกอมาให้ไก่ อย่างนั้นเหรอ"

"อืม ถ้าเจออะไรที่ไก่มันกินได้ก็เก็บมาด้วยนะ" เจ้าตัววุ่นวาย ยืนเท้าเอวชี้นิ้วสั่งเสียอย่างกับภรัญเป็นลูกจ้างในฟาร์ม ขาข้างหนึ่งกางยกเหยียบขึ้นไปบนบันไดไม้ไผ่ ซึ่งปลายข้างหนึ่งพาดสูงขึ้นไปบนหลังคาโรงเลี้ยงไก่ไข่

"แล้วนายล่ะ ทำอะไร" 

"ผมจะไปเก็บไข่ไง" ปากเล็กบุ้ยใบ้ลงไปยังตะกร้าหวายซึ่งวางอยู่ท้ายรถกระบะ

"ก่อนจะไปเก็บไข่ไก่ นายช่วยเก็บไข่นายเอาไปให้มันพ้นลูกตาฉันก่อนได้มั้ย ถามจริง ๆ เถอะ ที่บ้านไม่มีกางเกงในใส่หรือไง?"