“พวกเจ้าทำกับข้าเช่นนั้น ยังคิดว่าจะเสวยสุขกันได้อีกหรือ ไหนๆ เจ้าก็ใกล้ตายเต็มทีแล้ว ข้าจะบอกให้อีกอย่าง ข้าไม่เพียงจะฆ่าเจ้า แม้แต่หยางเค่อข้าก็จะให้เขาตายอย่างทรมาน ในเมื่อพวกเจ้ากล้าทำร้ายจิตใจข้า! ก็ต้องพร้อมที่จะชดใช้!!!!”

พันปัก่อน **ฆ่าคน วางยา ยึดแคว้น ตายพร้อมคำประนามสาปแช่ง วิญญาณไม่ได้ไปผุดไปเกิด

พันปีให้หลัง....................

เสี่ยวเยว่ผินหน้ากลับมามองเขาขึ้นลงสองรอบ ใช้สายตาราวกับว่ากำลังพิจารณาเลือกชายงามในหอคณิกาคนหนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้า “โหวเหย ท่านวางใจเถิด บุรุษเช่นท่านยังไม่ใช่จริตของข้า หากเชยชมแค่ผ่านๆ คงพอไหว แต่จะให้เอามาทำสามี..” พูดแล้วนางก็เบ้ปากใส่ “ท่านยังห่างไกล”

“หวังเจิ้นหยู!” หลิวซู่เฟิ่งเคลื่อนไหวคราเดียวก็มาถึงตัวนาง กว่าที่เสี่ยวเยว่จะทราบว่าวรยุทธอีกฝ่ายไม่ด้อย แผ่นหลังก็ถูกดันไปชิดกับผนังเสียแล้ว สองแขนของนางถูกกดไว้เหนือศีรษะ หากเป็นเมื่อพันปีก่อน หลิวซู่เฟิ่งไหนเลยจะทำกับนางเช่นนี้ได้ นับว่าโชคดีที่วรยุทธของเสี่ยวเยว่ไม่อาจนำมาใช้ในร่างของหวังเจิ้นหยู มิเช่นนั้น........