กลางดึกของคืนที่ฝนพร่างพรม เด็กชายคลานออกมาจากบ้าน ไปนั่งอยู่ที่ใต้ชายคาตรงจุดเดิม ความฉ่ำเย็นของเม็ดฝนสาดซัดมา เด็กชายก็ไม่แยแส นึกว่าจะไม่มีคนเห็น แต่ก็มีจนได้

“พี่? มานั่งทำไมตรงนี้ ยุงมันเยอะนะ”

เจ้าเด็กอ้วนถามขึ้นก่อน พี่โอบของเด็กชาย แทบไม่มีแรงจะขานรับ

“โดนตีอีกแล้วเหรอ บอกแล้วว่าอย่าดื้อ”

เพียงเสียงเล็กๆ เอ็ดอึงมา น้ำตาของเด็กชายโอบก็ไหลพรั่งพรู เขาไม่ได้ดื้อ เขาแค่...ผิด...ที่เกิดมา ผิดที่มาเจอกับน้าโฉม คนที่ไม่เคยมีความเมตตาให้เขาเลย

“อย่าร้อง เสียงพี่เหมือนผีเลย น่ากลัว...” พอบอกไปอย่างนั้น พี่ชายก็เร่งปาดน้ำตา เสียงสะอื้นฮักๆ ยังดังอยู่

“มา..ได้ไง ไม่นอนเหรอ ฮึกๆ”

“ลุกมาฉี่ เลยเห็นเงาพี่ นึกว่าไม่ใช่ แต่ใช่เฉยเลย”

“อือ...โดนตีน่ะ จะไปแล้วนะ”

“ไปไหน พี่จะไปไหน”

“ไม่รู้”

“พี่เศร้าเหรอ พี่อย่าไปสิ ตะวันไม่มีเพื่อน อ้อ...รอเดี๋ยวนะ”

เจ้าตะวันวิ่งเข้าไปในบ้านแป๊บหนึ่ง ก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับถุงลูกแก้วหลากสี

“ให้”

“ฮะ?”

“เอาไปสิ พ่อเพิ่งซื้อให้ ตะวันให้พี่ แต่พี่อย่าไปนะ อยู่เล่นด้วยกันนะ”

พี่โอบน้ำตาไหลพราก มองคนที่เอาแก้มแนบกับรั้วไม้ระแนง มองดวงตากลมแป๋วของเจ้าเด็กอ้วนผ่านม่านน้ำตาของตัวเอง มือป้อมๆ ยังยื่นถุงลูกแก้วให้เขา คงอยากได้คำยืนยันว่าหากพี่รับมันไป แล้วพี่จะไม่จากไป

“อือ...จะเล่นกับตะวัน ตลอดไปเลย”

เจ้าเด็กอ้วนยิ้มแฉ่ง มองถุงลูกแก้วในมือพี่ข้างบ้าน นั่นของดีนะ พ่อเพิ่งซื้อให้นะ แต่ตะวันให้พี่ ขออย่างเดียว พี่อย่าหนีไปไหน ตะวันไม่ค่อยมีเพื่อนเลย เด็กอ้วนน่ะ ไม่มีใครอยากเล่นด้วยสักคน