"เงียบซะ!"

"นี่คือสิ่งที่เธอต้องการบอกฉันเหรอ" เสียงเย็นยะเยือกเหมือนปลดพันธนาการบางอย่างออกไป ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น และสบตาเข้ากับดวงตาเข้ม ดวงตาคุ้นเคยของเด็กหนุ่มที่ฉันทั้งรักและทั้งเกลียด

"อคิน..." ฉันเผลอเรียกชื่อเขาโดยไม่รู้ตัว

ฉันต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ "เพียะ!" ฉันตบหน้าตัวเองเบาๆ

เด็กหนุ่มตรงหน้าขมวดคิ้ว ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง "เธอทำบ้าอะไรของเธอ ถ้าจะเรียกฉันมาแค่นี้ ฉันไปละ"

ฉันมองไปรอบๆ ด้วยความงุนงง หลังโรงเรียนเวลานี้ บรรยากาศแบบนี้ ใช่เลย! ต้องเป็นตอนนั้นแน่ๆ ตอนม.6 ช่วงก่อนสอบจำลองฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดสารภาพรักกับเขาและแน่นอนว่าโดนปฏิเสธ

โชคยังดีที่ฉันย้อนเวลามาก่อนที่จะได้สารภาพรัก ยังพอแก้ไขอนาคตได้