ณ พระราชวัง แคว้นฉี

แสงเทียนส่องสลัวภายในคุกใต้ดิน บนเสาเหล็กมีโซ่เหล็กที่ทั้งหนาและแข็งแรงห้าเส้นพันธนาการหญิงสาวที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนด้วยเลือดเอาไว้

แม้จะมองเห็นใบหน้าของนางไม่ชัด แต่ชุดแต่งงานสีแดงก่ำบนเรือนร่างของนางก็ยังเด่นสะดุดตา

ความเงียบสงัดและความมืดมีอานุภาพมากพอที่จะทำให้คนเป็นบ้า แค่แขนของมู่หรงชิวขยับเล็กน้อย โซ่เหล็กก็ส่งเสียงทุ้มหนักตามมา

ประตูคุกใต้ดินอันมืดสลัวค่อยๆ เปิดออก ทำให้ลำแสงอันชวนให้แสบตาส่องลอดเข้ามา

มู่หรงชิวเพียงแค่เงยหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงเห็นเงาตะคุ่มของบุคคลที่คุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง

นั่นคือมู่หรงอี๋ สตรีผู้งดงามที่สุดในแคว้นฉี

ไม่ใช่แค่เพราะใบหน้าที่สวยสง่าและงดงามราวกับสวรรค์สรรค์สร้าง แต่ยังเป็นเพราะกิริยาที่งดงามอ่อนช้อย แค่ท่วงท่าการเดินยังชวนให้ผู้คนหลงใหล

“มู่หรงอี๋!”

มู่หรงชิวกำมือแน่นจนโซ่เหล็กกระทบกันเสียงดัง

เป็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เป็นน้องสาวต่างมารดาของนางที่ทำร้ายนางจนนางตกมาอยู่ยังจุดนี้!

“ท่านพี่แค่ได้ยินเสียงฝีเท้าก็จำได้ทันทีเลยหรือเจ้าคะว่าเป็นน้อง”

แสงไฟส่องต้องใบหน้าของมู่หรงอี๋ ทำให้ใบหน้าซึ่งงดงามหาใดเปรียบยิ่งดูมืดมนและน่าเกลียด

“ตอนที่เจ้าอายุสิบสามปี เพื่อฝึกร่ายรำตามที่ท่านอาจารย์สอน เท้าซ้ายของเจ้าจึงบาดเจ็บเรื้อรัง แม้จะเห็นไม่ชัดตอนก้าวเดิน แต่เท้าซ้ายของเจ้าลงน้ำหนักน้อยกว่าเท้าขวามาก”

มู่หรงอี๋แย้มยิ้มอย่างงดงาม “ไม่คิดว่าท่านพี่จะยังจำเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนได้ เช่นนั้นท่านพี่ก็คงจะรู้ ว่าเป็นเพราะการร่ายรำอาภรณ์ขนนกสายรุ้งที่ท่านอาจารย์สอนนั้นเอง ที่ทำให้ฝ่าบาทรักใคร่โปรดปรานข้า”

“ทว่าน่าเสียดาย แม้ว่าท่านพี่จะมีพรสวรรค์และเฉลียวฉลาด แต่ท่านพี่กลับดูแคลนที่จะเรียนรู้เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ ไม่แปลกใจเลย บุรุษที่ไหนจะชอบสตรีที่เอาแต่รบราฆ่าฟันตลอดทั้งวัน”

มู่หรงชิวเงยหน้า ดวงตาที่โหดเหี้ยมเฉียบคมจ้องมองไปยังเรือนร่างของมู่หรงอี๋