นิยายเรื่องนี้ไม่ได้อ้างอิง ประวัติศาสตร์ใดๆ เกิดจากจินตนาการล้วนๆ ของไรท์เอง ชื่อในนิยายและสถานที่เป็นชื่อที่แต่งขึ้นมา ไม่ได้พาดพิงถึงบุคคลใดทั้งสิ้น เนื้อหาเป็นการผสมผสานวัฒนธรรม การอยู่ การกิน บางส่วนแต่งขึ้นเอง อ่านเพื่อความบันเทิง สนุกเพลิดเพลิน ไม่มีดราม่า ไม่ชอบก็กดผ่านนะคะ

     ภาษาอาจจะไม่สละสลวยมาก เพราะไรท์เองไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่าน และติชมด้วยคำสุภาพนะคะ  ขอบคุณค่ะ

##############

เนื้อเรื่อง

     ตัวเราเองชื่อเรียกเล่นๆว่า “ขนมหวาน” สถานะโสด อายุ 48 ปี มีน้องสาวอยู่คนหนึ่งแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ตัวเธอเองเลยไม่คิดที่จะมีครอบครัว อาศัยเลี้ยงหลานไว้เป็นเพื่อน

     ชีวิตประจำวันในแต่ละวันนั้นก็ทำงานประจำเหมือนคนทั่วๆไป แต่ก็มีขายของควบคู่ไปด้วย เพื่อหารายได้เพิ่มเติมเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน ทำให้มีบ้างที่นอนพักผ่อนไม่เพียงพอ

     พอกาลเวลาผ่านมาหลายปีความอ่อนล้า ความเหน็ดเหนื่อยมันสะสมไปเรื่อยๆและเป็นผลร้ายต่อร่างกายของตัวเองโดยไม่รู้ตัว 

     “พี่ขนมหวาน วันนี้จะมาบ้านฉันไหมล่ะหลานๆบ่นคิดถึงน่ะ??”น้องสาว

     “อือ….เดี๋ยวแวะไปนะเย็นๆหน่อย พอดีพี่จะต้องเอาของขายไปส่งไปรษณีย์ก่อนน่ะ”ขนมหวาน

     “ได้ๆ…แล้วโทรมานะถ้าส่งของเสร็จแล้วน่ะจะได้ไปรับครึ่งทาง เพราะฉันเองก็อยู่ไม่ไกลจากไปรษณีย์ที่พี่ไปไม่มากนัก”น้องสาว

     “โอ้..ดีจังเลยเดี๋ยวโทรหานะแค่นี้ก่อน”ขนมหวาน

     เมื่อพูดคุยกับน้องสาวเรียบร้อยแล้ว ก็จัดการออกจากบ้านพ่อแม่ เพื่อไปส่งของแพ็คให้กับลูกค้า พอไปถึงที่ทำการไปรษณีย์ขณะที่ยืนแพ็คของใส่กล่องอยู่นั้นๆ จู่ๆก็วูบล้มลงไปเลยแบบไม่รู้ตัว

     “ว๊าย….คนเป็นลมหมดสติไป ช่วยด้วยค่ะ!!!!”คนในที่ทำการไปรษณีย์ ที่กำลังแพ็คของด้วยเช่นกันเห็นขนมหวานล้มหมดสติลงไปตรงหน้า

     “โทรเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า..!!!”พนักงานที่ทำในไปรษณีย์

     ขณะที่ทุกๆคนกำลังวุ่นวายกันอยู่ เพื่อที่จะพยายามช่วยเหลือขนมหวานกันนั้น แต่พยายามที่สุดแล้วพอรถพยาบาลมาถึงก็มีเพียงแต่ร่างไร้ลมหายใจของขนมหวานแล้ว!!

ณ อีกโลกหนึ่ง

      “โอย….ทำไมเมื่อยตัวจังเลยเนี่ย แต่เดี๋ยวนะ!!ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย??”ขนมหวาน 

     เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็ยังรู้สึกงุนงงอยู่ แต่พอลืมตาตื่นเต็มตาก็ต้องตกใจกับบรรยากาศรอบตัวของตัวเองที่มันดูแปลกตาไปมากเหลือเกิน 

     “ไม่ใช่ที่ทำการไปรษณีย์นี่ แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน!!???”ขนมหวาน 

     พูดจบก็รู้สึกว่าเบลอๆ เหมือนความทรงจำต่างๆที่ไม่เคยรับรู้มาก่อนค่อยๆชัดเจนขึ้นมา ก็ยิ่งทำให้ขนมหวานตกใจเข้าไปใหญ่เลย

     “นะนี่!! มันความทรงจำของใครกัน??!! โอ๊ะ..แต่เดี๋ยวนะแล้วใครกันเด็กคนนี้น่ะที่ทุกๆคนเรียกหา??”ขนมหวาน รู้สึกตื่นตระหนกตกใจเข้าไปใหญ่เลย สะบัดไล่ความมึนงงไปสักพักค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น ก็ต้องตกใจเข้าไปอีกรอบหนึ่ง!!

     “ทำไมเราตัวแค่นี้ล่ะ!!! โอ้ไม่นะ!!ความทรงจำที่ว่าก็คือเด็กคนนี้ ที่ครอบครัวเขาเรียกว่า “หมั่นโถวน้อย” หรือก็คือตัวเราแล้ว!!! ม่ายยยยยยยนะ…!!!”ขนมหวาน

     “เฮ้อ…ช่างเหอะมันเกิดขึ้นแล้วนี่หน่าก็ต้องยอมรับไป เอ้อ….. แต่ว่านะทำไมมันร้อนแบบนี้นะ ฝนตกสักหน่อยก็คงดีล่ะ”หมั่นโถวน้อย

     “ซู่…..ซู่……ซู่…..”เสียงฝนตกลงมา

     “........!!!!”หมั่นโถวน้อย

     “แหมพูดปุ๊บฝนตกเลยแหะ…เหมือนกับเราสั่งฤดูกาลได้งั้นแหละ อิ…อิ……ฝนจงหยุดตก”หมั่นโถวน้อย แกล้งพูดเล่นๆไปอย่างนั้นเองแต่ว่าสิ่งที่ได้นั้นก็คือ…??!!!

     “.................”เสียงฝนหยุดทันที

     “โอ้นี่มัน….!!! ระ…เราพูดเรียกฝนได้อย่างงั้นเหรอเนี่ย??!! ไหนลองใหม่สิ ฝนตกหน่อย???”หมั่นโถวน้อย

     “ซู่…..ซู่……ซู่…..”เสียงฝนตกลงมา

     “ฝนหยุดตก…!!!”หมั่นโถวน้อย

     “.............!!!!!”หมั่นโถวน้อย ตาโตอ้าปากค้างไปเลย เพราะฝนมันดันตกลงมาจริงๆอีกครั้งนี่น่ะสิ !!!! พอสั่งให้ฝนหยุดตกก็หยุดตกจริงๆด้วย!!

******************

ตัวละครหลัก

1.พ่อ สวีเซาปิ่ง อายุ 35 ปี

2.แม่ สวีกุ้ยฮวา (ขนมกุ้ยฮวา) อายุ 33 ปี

3.ลูกชายคนโต สวีซึ่งท้อ (ซาลาเปาลูกท้อ) อายุ 10 ปี

4.ลูกชายคนรอง สวีเปาจี (ซาลาเปา) อายุ 8 ปี

5.ลูกสาวคนโต สวีเปาจื่อ (ซาลาเปา) อายุ 6 ปี

6.ลูกสาวคนเล็ก สวีหมั่นโถว (ซาลาเปา) อายุ 4 ปี(ตัวเอก)

สีผมของแม่หนูน้อยสวีหมั่นโถวที่เปลี่ยนตามฤดูกาล

1.ฤดูฝน ผมสีเขียว

2.ฤดูแล้ง ผมสีน้ำตาล

3.ฤดูหนาว(หิมะ) ผมสีเงินเทา

4.ฤดูใบไม้ผลิ ผมสีเหลือง

5.ฤดูใบไม้ร่วง ผมสีส้ม

6.ฤดู????? ผมสีรุ้ง

ค่าเงิน

10 หยวน

20 หยวน

50 หยวน

100 หยวน

1,000 หยวน

เหรียญ 

1 เหมา

5 เหมา

10 เหมา

เมืองเฉิงหลง (เมืองหลวงใหญ่)

1.เมืองเหนือ

2.เมืองใต้

3.เมืองตะวันออก (หมู่บ้านไฉ่หง)

4.เมืองตะวันตก